Feeds:
Posts
Comments

Posts Tagged ‘stories’

Image: google images

Ek het ‘n studie gemaak van Rooikappie en die Wolf. Dit het als so begin: Sodra ons terug by die skool is na die lockdown – volgende week 8 Maart – is ons opdrag gegee om in elke jaargroep ‘n tradisionele storie te neem en ‘iets anders’ daarmee te doen. Vir ons jaargroep is Rooikappie gegee en ons gaan die kinders kry om hul storie te skryf vanaf ‘n ander karakter se oogpunt hulle kan kies: die wolf, Rooikappie, die Ouma of die houtkapper. Dit is ‘n lekker manier om dit so bietjie ‘fun’ te maak en dis altyd interessant om te sien waarmee die kinders na vore kom. In my rondsoeke na idees om my voorbereiding te doen, het ek afgekom op verskeie interessante artikels en geskiedenis wat my gelei het na meer ‘n studie as om aan beplanning te werk – alhoewel die beplanning ook op die ou end darem gedoen is! Ek was taamlik erg geskok om te sien wat oorspronklik deel was van hierdie ‘onskuldige’ storie! Sien die aangehaalde gedeeltes in blou.

Ek het onder andere op die dokument van die Britse hoofbiblioteek afgekom en ek het die PDF dokument hier ook opgelaai in die inskrywing vir jou om af te laai en self deur te lees. Ek het hier ‘n gedeelte aangehaal. Ook met die lees van artikels, het ek op ‘n blog van ‘n Onderwyseres afgekom waar sy 25 variasies van Rooikappie het! Ek het ook uitgevind dat daar nie minder as 85 variasies bestaan! Dis net ongelooflik hoeveel studie daar rondom die storie gemaak is. In die volgende afbeelding kan die oorsprong van  soortgelyke stories gesien word. Ek het die artikels baie interessant gevind en nooit geweet dat daar soveel variasies bestaan nie! Gelukkig is die variasie van Charles Perrault verander – met ‘n gelukkige einde, maar is ook die ‘aaklige’ gedeelte verwyder!

Aanhaling van die dokument hierbo geplaas. Quote from the document by the British Library – the PDF in this entry for you to download and to read in your own time.

Charles Perrault’s tale of Le Petit Chaperon rouge (Little Red Riding-Hood) first appears with four other stories in a manuscript Contes de ma Mère l’Oye, which was offered to Élisabeth Charlotte d’Orléans, the niece of King Louis XIV, in 1695.

According to Marie Françoise Quignard, Charles Perrault rewrote tales which had been transcribed from the stories of nurses and old women by his son Pierre Perrault d’Armancour. Charles had the tales beautifully written out, and illustrated them himself with little gouache paintings at the head of each story, but signed the dedicatory letter with his son’s name in order to obtain him a post as secretary to Elisabeth Charlotte. The manuscript is now in the Pierpont
Morgan Library in New York. The tales were intended to be read aloud, as the introduction refers to ‘those who listen’ to the tales. There are corrections to the manuscript, possibly by Perrault, and, in the story of Red Riding-Hood, beside the last reply of the wolf that his big teeth are ‘to eat you with’, a note says that these words should be spoken in a loud voice in order to frighten the listening child.

Three more stories were added to the first printed edition Histoires ou contes du temps passé published in 1697 by Claude Barbin. Le Petit Chaperon rouge is the shortest story in the collection. The heroine is a little girl who is idolized by her mother and grandmother; the latter making a little ‘chaperon’ for her to wear. The Dictionnaire de l’Académie Française of 1694 defines chaperon as a padded medieval bonnet, and also as a strip of cloth, in velvet, satin or camelot (a material which was a mixture of goat hair, wool and silk), worn by girls and women who were not of the nobility, ‘not long ago’. It was therefore mainly ornamental and quite small, very different from the enveloping capes shown in most English language
illustrations of the story. The painted illustration (which is coloured) in the 1695 manuscript shows Red Riding-Hood in bed about to be eaten by the wolf, who is emerging from the curtains at the back of the bed. Red Riding-Hood wears a strip of red cloth laid over her head from her forehead back over her hair as far as her neck. In the first printed edition the engraved line drawing by Antoine Clouzier is not an exact copy of the painting. The image
is reversed (by the printing process) and one can see more clearly that the wolf is beneath the covers of the bed, as described in the story. The little piece of cloth on the heroine’s head is just visible. Speculation that this is a picture of Grandmother, because the wolf has no clothes on, is belied by the presence of the red headdress in the original picture 3 Perrault does not describe the wolf putting on Grandmother’s clothes, but he does mention that she is ‘en son déshabillé’, implying a nightdress or shift. Perrault has not shown this, perhaps for the sake of a clearer image; one can excuse him on the grounds that the wolf was
‘showing his true nature’.

This image has an empty alt attribute; its file name is rrh-b-library.jpg

The Dictionnaire de l’Académie Française also explains that an older woman who wore this type of headdress was known as a Grand chaperon, a woman who accompanied young girls, whom we would now call a chaperone. In the eighteenth century a riding-hood or capuchin. was a large, soft hood with a deep cape attached, faced with a coloured lining, worn by all
classes, and not just for riding. It was generally black with a bright lining.4 This is the garment usually depicted in illustrations, but of course red and not black. So perhaps Robert Samber, who first translated the stories of Perrault into English in 1764, thought that a chaperon translated as a ‘capuchin’, the alternative name for a riding-hood. The rolling r’s of ‘Red Riding-Hood’ certainly sounded well.

Perrault tells all his Contes very economically, in a precise, polished style. Le Petit Chaperon rouge is as brutal as the original version of Cinderella. The little girl meets the wolf in the forest, and asks where she is going. On hearing that she is to visit her grandmother, he runs ahead and eats the old lady, and then takes her place in bed. When Red Riding-Hood arrives, he pretends to be the old lady, and the little girl assumes that his gruff voice is due to a cold. He tells the little girl to undress and lie down beside him, a detail which is expurgated in later
versions. Then follows the famous exchange of comments on the size of his arms, legs, ears, eyes, and finally teeth. Giving the terrible reply that his big teeth are to eat her with, he promptly gobbles her up. End of story, with no rescue. The verse moral explains that young ladies should be on their guard against human wolves. And the most dangerous sort of human wolves are pleasant and gentle, and follow girls into houses and alleys.

This image has an empty alt attribute; its file name is red-riding-hood-bl.jpg

In 1729 an English translation of Perrault’s stories by Robert Samber was published by J. Pote and R. Montague as Histories or Tales of Past Times. Samber translates Perrault’s text exactly; the wolf eats up Red Riding-Hood. The only addition is that he calls the little girl Biddy, and the wolf Gossop Wolfe, a name which in a later anonymous version turns into Gossip Wolf. Samber makes Red Riding-Hood his first story, whereas Perrault begins with La Belle au bois dormant, and Le Petit Chaperon rouge is second. The illustrations in Samber’s translation, which are copperplate engravings, copy those by Clouzier in the first French edition.

The German Romantic writer Ludwig Tieck, who wrote a number of fairy tales,
published a dramatic poem in 1800 about Red Riding-Hood, Leben und Tod des kleinen Rotkäppchens. An English translation of this was published in 1851 by Groombridge and Sons: The Life and Death of Little Red Riding-Hood, a tragedy, by Jane Browning Smith, illustrated by John Mulready.  See this link: https://books.google.co.uk/books id=jfcIAAAAQAAJ&printsec=frontcover&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false

Tieck introduces extra characters, both human and animal.
Red Riding-Hood and her friend Jenny blow dandelions to see how long they will live. Red Riding-Hood’s seeds blow away instantly, indicating a short life. A dog has a philosophical dialogue with the wolf about the advantages of being a servant and protector of man, or a free agent and his enemy. The wolf hates man because his mate was killed by peasants, and he was ill-treated and hunted. The wolf kills Red Riding-Hood, and is shot by a huntsman, but too late to save her, and two robins mourn her fate (fig. 3).

In their version, Jakob and Wilhelm Grimm provide a happy ending. After the wolf has eaten grandmother and the child, a hunter enters the house and cuts open the wolf, releasing them both. The child fetches stones to fill the wolf ’s stomach, and he dies. The Grimms also provide an alternative ending in which Red Riding-Hood is alarmed by the wolf ’s fierce expression, and runs to her grandmother’s house. They shut the door to keep the wolf out.
He waits on the roof, until grandmother fills a trough with the water in which she has cooked sausages, and the wolf, tempted down by the smell, falls in the trough and drowns.

Fig 3
mrswillskindergarten.com

Read Full Post »

Ek het die boek vandag raakgeloop. Dis die mees oulikste kinderboek boek wat ek lanklaas gesien het. Die tou – wat lyk soos rêrige tou – is deel van die boekomslag. Jy kry die idee dat dit ‘n regte stukkie tou is wat om die boek gebind is as jy op ‘n afstand daarna kyk. Meerkatte is een van my gunsteling Afrika-diere…My gunsteling voël is die Tarentaal.

Voorin is allerlei humoristiese sê-goetjies en interessanthede oor die Meerkat-familie, o.a. hulle motto: Stay Safe, Stay Together.

Sunny Meerkat decided to find the perfect place to stay – and then sent postcards home about his travels and experiences. The Meerkat motto is: Stay Safe, Stay Together. [and sleep together!] Click photos for a larger view, especially the photo following the next photo, so you can read the message.

Binne in die boek is verskeie poskaarte wat deur die Meerkat – wat besluit het om te travel om die perfekte plek te soek om te bly,  huistoe gestuur is. Hier kan jy een so ‘n poskaart sien. Die volgende foto is die agterkant met die boodskap. Klik die foto sodat jy die boodskap kan lees.

Die einde van die storie. Soort van ‘n foto-album.  Sunny Meerkat het besluit om terug te keer huistoe – slegs na ‘n week!  ‘n Baie oulike idee van die skryfster, Emily Gravett. Ek kyk graag Meerkat Manor, dit word nou weer op Channel 5 uitgesaai, episode 2 was gister en jy kan die video’s op hul webbladsy kry tot ‘n maand nadat dit uitgesaai is. Wel, terwyl ek heerlik kuier, onthou die Meerkat motto: Stay Safe, Stay Together! [and sleep together!] Ek sal nou nie soos Sunny Meerkat kan belowe dat ek gaan ‘skryf’ nie, dus, hou die blink kant bo en moenie vergeet: 14 Augustus is Afrikaans-dag nie! Die dag waarop die GRA gestig is. [14/8/1875] O ja, Vrouedag is 9 Augustus.


Hierdie volgende gedig het ek op laerskool geleer [moes!] en ek kon nie die hele gedig onthou nie. Baie dankie aan Koos van Rensburg wat die gedig vir my op die blog in ‘n boodskap kom plaas het!

Die Meerkat

Die Meerkat deur C.F. Hofmeyer

Spitse snoetjies, donker ogies
stertjie lank en kaal
lange naels, skerp soos naalde
en ‘n jassie vaal.

In die moreson se strale
in die oggenddou,
penorent sien jy die meerkat,
sy kinders en sy vrou.

Spoedig loop hul heen en weertjies
knibbel hier en daar,
grawe gou lekker uintjies:
oggendmaal is klaar

Sonder sorge is hul lewe
in die ope lug,
tot daar kom die wrede honde –
Ja! dan moet hul vlug.

DIE MEERKAT

Regop sit die meerkat teen die bult, sy koppie roerloos,
fyn gesny en slim met die ogies soos vonke daarin;
hy staar na die verdorde velde en die slingerloop van die paaie
en hou die bosse dop van waar die dood gou kan bespring.
Maar niks lewe of roer in die rondte en die somerson is `n bol
vlammende vuur wat ver en wyd die berge laat tril in die hitte
Dan roer hy sy kop en die omgewing, verras en ontwaak, vloei na die lewe
na wat daar beweeg het, en verstol dan weer gou in die doodsheid.
En waarom hy ook moet lewe, die rooimeerkat met penregop lyf,
dit weet niemand – hy, nog die lang ketting lewe lank voor hom.

Nou spring die omgewing in aandag; geluid het gekom oor die stilte,
`n gulsige hond met hangende tong het verskyn en sy woeste geblaf, val luid teen die lug en eggo die klowe dan in.
`n Paar draaie, vervolger en vervolgde die verskroeide aarde oor,
dat die pote dreun en gehyg van `n asem gulsig bly gaan.
Dan net `n fyn, angstige skreeu en die meerkat ril nog `n keer
en sterwe met sy tandjies wit na die sonlig daarbo.
Die hond gaan dan snuffelend verder en daar hoog kras `n
kraai –
was hy nodig – die meerkat – en wie van ons sal dit raai?

CM van den Heever



Ek is uiteindelik oppad, ongelukkig slegs vir ‘n baie kort tydjie. Gelukkig kon ek die tydjie afknyp om weer bietjie in Suid-Afrika te gaan kuier, anders sou nog ‘n jaar verby gegaan het sonder dat ek die familie gesien het.

Hierdie liedjie is baie mooi – met veral die mooi tonele uit SA.

Halala Afrika

Toe die wêreld hier nog jong was en die horison wyd en oop
Was dit groen hier in die halfrond, suid van die ewenaar
En in die skemer as die son sak en die beeste huis toe loop
Klink die roepstem van die vroue oor die heuwels van die land:
Halala, ewig is ons Afrika.
Tula tula mtanami, tula tula sanaboni, tula tula mtanami,
Ubab uzobuya sihlale naye, ubab uzobuya sihlale sonke, Hmmm-Hmmm

Toe kom die skepe uit die weste, wit seile oor die see
Om te vra vir koos en water en te bly vir so veel meer.
En die land wat een tyd oop was, die land het ons verruil
Vir die ghetto’s van die stede is ons koperdraad gegee.
Halala, ewig is ons Afrika
Halala, sasiphila, kamnandi, halala, mayibuye Afrika
Tula tula mtanami, tula tula sanaboni, tula tula mtanami,
Ubab uzobuya sihlale naye, ubab uzobuya sihlale sonke, Hmmm-Hmmm

Daar was rykdom in die maag van ons moeder Afrika
Diamante en ook steenkool, goud, edel metaal
En die mense word die slawe hier want die mense word betaal
Om te tonnel in die aarde elke greintjie uit te haal
En die groot en oop grasvlaktes span dit toe met doringdraad
En van die olifant tot die gemsbok al die diere moes kom buig
Voor die mag van die grootwildjagter voor die mag van sy groot geweer
Totdat net die stilte oorbly, totdat net die stilte heers.

Halala, ewig is ons Afrika.
Halala, sasiphila, kamnandi, halala, mayibuye Afrika
Sasidjapolutjoloythina
Halala, sasiphila, kamnandi, halala, mayibuye Afrika
Source: southafrica.com/forums/language/5041-zulu-translation-request.html  Krediet vir foto met Tafelberg: Suid-Afrikaanse Lugdiens

Read Full Post »

As a booklover – and in particular a lover of children’s books – those of you who have been following my blogentries, you will also remember my other book-entries – I couldn’t refuse this book from my shelf, after I have been asked at my school to teach Y1’s after half term. Phew! That will then put me in a category of…. teaching across five keystages! Well, I’ve actually done KS1 before [Y2], so I actually qualified for whatever category- Jack of all trades [keystages] but master of? …  two years ago. By just the thought of teaching the tiny tots in more than a week from now, put me in a mood of reading again some of my good-reads. This book, ‘Oi! Get off our Train’ by John Burningham is one of my big favourites. I  looo—oooove this book and its illustrations done by the author too. The boy in the story plays with his train – again. His mum sends him to bed with his payama case [a dog – also the dog in these pics] and then he dreams about the two of them on a train and all sorts of animals joining them with all sorts of excuses to get on their train,while having some great fun altogether as well. [See some the images which I took from the book for you to enjoy] Each time an animal gets on the train, they shout at the animal to get off and when the animal explains to them the why’s of getting on their train, their faces drop as they pity the animal and then they allow the animal on their train. On the last pic you can see the last animal explaining why it was getting on their train. The elephant was the first animal to get on. I guess you can work out the order of the other animals then. Don’t miss this book if you’re looking for a great book! The theme of the book ties in with cruelty to animals. Update: Nov- So, then the new teacher [senior position] has decided not to turn up and I’ve been asked to go back to my Y5-class, which was wonderful of course -sad- I could have spent my time during half term focusing on my Y5’s!

Read Full Post »

Storietyd-Storytime

 

storiewerf

image: storiewerf

English Readers – This is an Afrikaans entry about stories and books – mainly for teachers and teaching. There are a few links to English books too.

As jy hier is vir die stories – die PDF dokumente is verder af in hierdie inskrywing. Hierdie bloginskrywing is van ‘n hele paar jaar gelede – en die werkskaarte – neem dit in ag, alhoewel: stories bly stories!

Nuut bygevoeg: 2020 hierdie stories is van ‘n website wat hulpmiddels vir Onderwysers maak.

Die-beer-wat-ons-kom-oppas

Die-dieretuin-veearts

Hoekom-Renoster-grys-vel-het

Hoekom-die-Wolke-Bo-Op-die-Heuwel-Sit

Hoekom-Son-en-Maan-In-Die-Lug-Bly

On this next link you can read about childrens’ books…English and Afrikaans. Some really great books to have.
https://chessaleeinlondon.wordpress.com/2008/07/07/your-closest-friend/
This story is an Afrikaans story…Bollie Konyn

Kliek HIER vir Storiewerf – ‘n website vol stories. Kliek op hierdie link waar jy Jakkals-en-Wolf Stories kan kry en ook audio-files sal kry met stories en op hierdie link gaan jy lekker Afrikaanse verhale kry. Alle links in die inskrywing maak in ‘n nuwe bladsy oop!
This link has info on Dalene Matthee’s books and films. Books like Circles in the Forest, The Mulberry Forest, Fiela’s Child, etc. and on this link you can read about Alida Bothma, a book illustrator and artist.  These links will open in a new window.

Ek het al ‘n paar besoekers op die blog gehad wat sekere soek-terme ingesit het wat vir my ‘n aanduiding was dat daar dalk ‘n behoefte was na werkskaarte. Ek het in SA o.a. vir Gr4-Gr6 Afrikaans onderrig – wat ek natuurlik verskriklik geniet het. Ek het later o.a. begin om my eie werkskaarte op te stel deur begripsvrae en Taalkunde-vrae. Dit is ‘n probleem met boeke wat jy koop in die handel. Daar is goeie boeke meeste van die tyd, maar ek het altyd geglo dat ek my werk beplan rondom die kinders wat voor my in die klas gesit het. Jy kan nie ‘n boek koop en net so gebruik en dink dis altyd voldoende vir die spesifieke kinders in jou klas – jy as Onderwyser moet maar gedurig aanpassings maak. 

Met die werkskaarte kan jy die vragies afknip en verander volgens jou behoefte. Ek het die Word-dokumente omgeskakel in pdf, slegs omdat dit netjieser lyk. Die storie van die Reëndruppels het ek uit ‘n Daan Retief-boekie gekry met daardie titel – ‘n dierbare storie wat ek altyd met Gr3 gedoen het sodra ons by die waterkringloop gekom het. Die kinders het die storietjie baie geniet.

Hierdie pdf’s wissel vir kinders Gr3-Gr4. Selfs vir kinders in Gr 5/6/7 wat die taal as tweede taal het. Jy sal die kinders in jou klas ken en jou eie oordeel gebruik. 

Verder het ek ‘n paar van my gunsteling boeke – wat natuurlik van ‘n goeie paar jaar gelede is – maar van ons top Afrikaanse skrywers/skryfsters. Dit is ook boeke wat kinders graag gelees het in die tyd wat ek in beheer was van die Mediasentrum – vir 14 jaar. My groot gunsteling skrywers/skryfsters: Dolf van Niekerk, Maretha Maartens, Elsabe Steenberg, Hester Heese, Freda Linde, W. A. Hickey – net om ‘n paar te noem!

Die Pianis

Met sensitiewe
vlinder-vingers
wip jou hande
oor swart en wit
en wit en swart
raak-raak hier,
rus-rus daar
‘n lange, ‘n korte
‘n agtste
en die molle en kruise
en linkerhandtekens,
kom lê hier warm op my hart.
Met solo’s en duete
het jy jouself tot in my siel begelei
en jy trap nou die pedale van my emosies
met jou sagte-sagte voete.
Met donderslae en diep akoorde
speel jy jouself al dieper in my wese in,
tot jy weer
tikkel, tokkel
flidder, fladder,
iewers ver agter die Baby Grand,
so ver,
so onbereikbaar ver,
dat jy netsowel ‘n opname kon gewees het.
Oor swart en wit
en wit en swart
en grys het nie ‘n plek nie,
en c’s en e’s
en vir jou bestaan ek nie verder as g nie.
maar vir my is jy alles,
want jy het jouself
met geoefende vingers
onlosmaakbaar déél van my gemaak,
jouself in my in getoonleer.

Maryke Wennick

DIE PADDA

Padda, jou grootoog ding,

Kan jy wip of kan jy spring?

O, jy kan wip,

Wip-wip tot op die klip.

Ek kan tog sing

jou skurwe ding:

Ka-tjie-rie, Ka-tjie-rie

My ouma het ‘n kie-rie,

‘n kier-rie.

Vir wat spring jy nou weg?

Jou maniere is maar sleg.

Ek praat dan nog met jou,

Ek wil net vra:

Hoeveel vratte het jou vrou?

Tot siens jou skurwe ding,

wat met jou paddaboudjies

in ons visdam spring!

 Al die volgende PDF’s maak in ‘n nuwe venster oop. Sien verder in die inskrywing nog PDF’s wat bygewerk is. [opgedateer Augustus 2011 – ek wou nie die werkskaarte ‘delete’ nie en het dit goedgevind om dit ook hier te plaas en hoop iemand sal dit kan gebruik!]

Bokkie met begripsleesvragies. Bokkie-begripslees-en-taal 

Die Hoogmoedige muskiet –  Die-hoogmoedige-muskiet 

Spookstories – Spookstories-gedig-leesbegrip   

Die Reëndruppels van Daan Retief –  Die-reendruppels 

Die verwaande Walvis Die-verwaande-walvis-gedig   

  Gedig: Skinderbek met vragies uit: 101 Diereverhale Gedig-skinderbek
Afrikaans leeskaart voels
Begripslees en vrae BOKKIE en taal lettergrepe
Begripsvrae Luilekkerhappie
Leeskaart Luilekkerhappie
Helen Keller
Sampie 2
Karoo gediggie
Reën gedig
Die verwaande walvis gedig met vrae
Storie van die sterre
Storie wat die San vertel het van Heisib en die Volstruis
Vrugte gedig
Jenny Seed Die 59 Katte Hierdie is slegs ‘n gedeelte van die storie.
Koue lande Leeskaart
Wereldreis gedig met vragies
padda gedig hoogmoed
Leeskaart Die eensame teepot
Die direkte rede-pdf’s is slegs strokiesprente waarvan die teks verwyder is en leerders kan self hul eie teks invul!
DIREKTE Rede4
Direkte Rede 3
Direkte Rede 2
Direkte Rede 1
fiets gedig
Leesbegrip Liedjie

Kinders sonder fantasie ontspoor later
Elfra Erasmus
Sy het ‘n groot droom, sê die bekroonde kinder- en jeugboekskrywer Elsabe Steenberg. ‘n Droom oor busse vol boeke wat op al die dorpe in die land aandoen en waar kinders (en grootmense), soos oorsee, boeke op straat kan koop. Elsabe se jongste publikasie, die kleuterboek Kariena Karyn, oor ‘n meisietjie wat vir die donker bang is, het pas by J.L. van Schaik-uitgewers verskyn. In die verhaal gesels Kariena met die goudvis, wat ”borrel-orrel-gorrel”, en die botterblom, wat sy stingel swaai en kraai van die lag, oor hoekom sy snags so skreeu. Die boek, wat in Engels heet Katie Colly Wobbles, is fraai geïllustreer deur Alida Bothma. Elsabe meen daar het ‘n verandering (en gelukkig ‘n verbetering) plaasgevind in die kinderboektemas oor die jare. Vroeër is ”verskriklik afgeskryf op kinders”. Die boeke het gehandel oor sake waarin grootmense geïnteresseer was. Deesdae is kinderboeke egter meer ”kindgerig”. Maar lees kinders nog? ‘n Mens bekommer jou daaroor sê sy, maar sê sy hoor bemoedigende verhale oor kinders wat nie meer as ses boeke by die biblioteek mag uitneem nie en vir wie dit ‘n allemintige probleem is dat hulle eers twee dae later weer ses mag uitneem! Om die jong TV-geslag voor die vervlietende prentjies op die stel weg te kry, is daar net een oplossing: ouers moet kinders van kleins af lief maak vir boeke. Sy het vir haar kinders begin stories lees voordat hulle twee jaar oud was en vir haar een seun bly lees totdat hy elf was, bloot omdat hy daarvan gehou het. ” ‘n Kind betree ‘n boek soos hy die wêreld betree, dit word deel van sy ervaring van die lewe.” Die skool maak nie juis in hierdie verband ‘n positiewe bydrae nie. Onderwysers is so besig om die kinders te léér dat daar nie meer tyd gemaak word sodat hulle net kan sit en lees nie. Is daar in ons moderne samelewing plek vir sprokies, of moet dit, soos in sommige kleuterskole in Pretoria, verbied word omdat dit nie die ”werklikheid” is nie? Kinders het sprokies en fantasie besonder nodig, sê sy. In sprokies is altyd ‘n element van geweld, maar dit word ”deurgewerk”. ”Elke mens het geweld of woede in sy onderbewuste wat deurgewerk moet word. Kinders moet dit van kleins af leer.” Fantasie bevat gewoonlik ‘n dieper waarheid en is nodig om ‘n kind gebalanseer groot te maak. Kinders wat daarsonder grootword, ontspoor heeltemal. Hulle ontwikkel later persoonlikheidsversteurings omdat hulle reeds te veel werklikheid moes hanteer. ” ‘n Mens kan byna sê, wat bly oor as daar nie fantasie is nie. Sonder fantasie is die lewe so eendimensioneel.” Oor of stories ‘n les moet bevat, voel sy sterk. ”Ek gril daarvoor. Stories moet ‘n kind laat groei omdat dit oorspronklik anders is. Dit moet nooit ‘n versuikerde preek wees nie. Kinders is te fyn, hulle let dit dadelik op.” Dis juis hoekom sy vir kinders skryf. Omdat hulle eerliker is as volwassenes. Soos die bekende Nederlandse kinderboek-skrywer Guus Kuijer gesê het: jy kan nie kinders bluf met literêre foefies nie. ”Die terugvoer wat ek van kinders kry, is heerlik. Omdat hulle so eerlik is, sal hulle nie aan my skryf as hulle nie werklik die boek geniet het nie.” As kenner van kinderboeke is sy bekommerd oor die toekenning van pryse vir kinder- en jeugboeke in Suid-Afrika. ”Daar moet gewerk word aan die keurders.” Kyk ‘n mens na die boeke wat bekroon word, is dit duidelik die mense wat dit beoordeel, het nie kennis van kinders nie. Sy sonder egter die die laaste paar jaar se toekenning van die Scheepers-prys uit as meer in die kol. * Dr. Elsabe Steenberg is reeds verskeie kere bekroon, onder meer met die J.P. van der Walt-prys vir Klawervyf (1975), die Sanlam-prys vir Boom bomer boomste (1980), die Tafelberg-prys vir Eendoring met lang bene (1979), Goue fluit my storie is uit (1986) en die Zoeloe-vertaling van Masilo en die monster (1991) is bekroon met Maqhawe Mkhizi-HAUM-Daan Retief-prys vir kinderliteratuur.
Op skool is verskeie van haar boeke voorgeskryf, onder meer Rooi kanarie Hoepelbeen, Waar is Pappa se panfluit en Ken jy die weerligvoël.
http://152.111.1.251/argief/berigte/beeld/1992/09/3/2/2.html
Boekeblad
Elsabé was altyd ‘n wenner
Marina le Roux
MISKIEN is Elsabe Steenberg in haar ryk en vol lewe nie na waarde geskat nie. Benewens kreatiewe en produktiewe skryfster was sy immers ook nog vrou en moeder, vertaler, resensent, akademikus, geliefde dosent en gewilde spreker by leeskringe en skryfskole. Maar daar was moontlik nie genoeg literêre bekronings nie. Die J.P. Van der Walt Prys twee maal, vir Klawervyf en vir Eendoring met lang Bene, die welverdiende Sanlam Prys vir Boom bomer boomste, en in 1993 die erepenning van die Akademie, het sy besonder waardeer. Maar sy het ‘n pragmatiese siening oor skryfpryse behou: “Dis so ‘n gedwonge soort ding. Wie wen, berus soms op wie die pryse toeken”, het sy by geleentheid gesê. Elsabé Steenberg was egter altyd ‘n wenner: onder haar toegewyde en getroue lesers, waaronder kleuters, kinders, tieners en volwassenes, en ‘n wenner oor die “draakstasie” in haar lewe. Nou is sy bevry van die rolstoel waarin sy die afgelope 20 jaar ‘n “vasgerankte” was. Ten spyte van die uitmergelende aanslae van veelvuldige sklerose, het sy steeds onwrikbaar geglo in die terapeutiese vennootskap met die letterkunde. Sy kon selfs met humor skryf oor haar siekte, die “gog”, die bedreigende “draakstasie” in haar outobiografiese werk Twee hang bo die Pad, vier Loop op die Mat:”Met genoegsame genade sal ek nou nie toelaat om die kern van dit wat ek is, aan te tas nie. Eerder sal jy my sterker maak, ‘n verbete vegter, ‘n dankbare mens. Maar ónderkry? O nee, onderkry sal jy my nie”. Hierdie lewensbeskouing het Elsabé Steenberg ten grondslag gelê. Sy was een van die mees prolifieke Afrikaanse skryfsters, veral dan van kinder- en jeuglektuur. As tiener het sy alreeds kortverhale gepubliseer, en haar eerste boeke het in 1968 verskyn : Die Moerasloper en Dat ek mag sien, wat vir televisie verfilm is as Sien jy nou? Sedertdien het daar ‘n wye verskeidenheid boeke, kortverhale, eenbedrywe, resensies en vaklektuur uit haar pen verskyn, vir volwassenes sowel as vir kinders Sy het egter altyd verkies om vir kinders te skryf, “omdat hulle tegelykertyd wond-baarder en oper is as grootmense én beter gewapen deur die vermoë tot verbeelding”. Die “wondbaarheid” van kinders is dan ook die herhalende tema in Steenberg se oeuvre. Gebore op Vrede, staan sy nou in die gees op Horeb, die hoogste piek van die Rooiberge by haar geliefde Clarens, en sy sien die beloofde land, sy glo en begroet dit.

http://152.111.1.251/argief/berigte/dieburger/1996/05/22/15/2.html

In Engels…Tree more-Tree most
Update: August 2011 – Opdateer: Augustus 2011 – Ek hoop dat die volgende PDF-lêers ook bruikbaar gevind sal word. Maak seker oor die Woordeboekbladsynommers in die vragies, want dit sal verseker nie dieselfde as jou klas s’n wees nie.

Althea die stokroosfeetjie
Althea en die Stokroosfeetjie – storie met vragies
Die Diefstal
Die Diefstal – storie met vragies
Die Haan en die Mieliepit
Die Haan en die Mieliepit – storie met vragies

Die Ongeluk
Die Ongeluk – storie met vragies
Die pot met die drie pote
Die Pot met die drie pote – slegs die storie, geen vragies
Mini raak ‘n spogmotor
Mini raak ‘n spogmotor – storie met vragies
Tessa
Tessa – storie met vragies
Wollie en Wippie
Wollie en Wippie – storie met vragies

Klik op die afbeelding vir ‘n groter weergawe

Die Leeu en die Muis -‘n Tradisionele fabel

Eendag beland ‘n piepklein muisie in die poot van ‘n yslike groot leeu. “Ek het jou gevang, Meneer Muisie, jy is myne!” brul die yslike groot leeu.”Asseblief, Grote Leeu, Koning van die Diere, moet my nie seermaak nie. Laat my asseblief los. My kinders wag vir my en die son sak al laag. As jy my loslaat, sal ek vir jou ook eendag ‘n guns bewys”, pleit die muisie.”Jy weet”, brul die yslike, groot leeu, “ek dink nie jy sal enige nut vir my wees nie. Jy is glad te klein om vir my gunste te bewys. Maar loop maar, ek sal jou lewe spaar ter wille van jou kinders. Toe, loop nou, voor ek van plan verander.”Piepklein Muisie skarrel vinnig weg en verdwyn in die bosse.’n Paar dae later word Grote Leeu in ‘n strik gevang. Hy is vas en kan nie roer nie. Hy brul en brul, maar kan nie loskom nie. Skielik hoor hy ‘n “piep-piep” hier naby hom. Sowaar, dit is dieselfde muisie wat hy ‘n paar dae tevore gevang het.”Lê stil”, piep die muisie, “Ek sal gou-gou die toue deurknaag, dan sal jy los wees.””Ag, ou Muisie,” kla Grote Leeu moedeloos, die toue is so dik en jou tandjies is so klein. Hoe sal jy dit regkry?”Maar die muisie hou net aan met knaag en sowaar, kort voor lank is daar ‘n yslike gat waardeur Grote Leeu kan kruip.”Baie dankie, Kleine Muisie. Jy het vandag my lewe gered. Al is jy baie, baie klein, het jy my gered toe ek magteloos was. Ek is jammer dat ek gedink het dat jy te klein is om my te help. Ek sal vir jou en jou kindertjies ‘n groot geskenk gee.” Hulle was vir ewig vriende. Source: Connexions

Die Skilpad en die Haas

‘n Skilpad is ‘n dier wat baie stadig beweeg.Eendag sê die uitgeslape skilpad vir Haastige Hasie: “Ek wed jou ek sal jou wen as ons twee resies hardloop.” Die hasie kyk verbaas na skilpad en dink by homself: “Ek het seker nie reg gehoor nie. Glo hierdie trapsuutjies nou regtig hy sal my wen? Weet hy nie hoe vinnig ek kan hardloop nie? Hier is nie ‘n hond op hierdie plaaswerf wat my kan vang nie!””Nou goed”, sê Haas, “ons kan môre resies hardloop en dan kyk ons wie kom eerste by die wenstreep aan.”Die volgende oggend het al wat dier is bymekaar gekom om hierdie resies dop te hou.Skilpad en Haas staan gereed.”Op julle merke, gereed en weg is julle!” roep die olifant en hy blaas die fluitjie so hard dat dit deur die bos weergalm.Haastige Haas spring met ‘n vaart in die pad.’n Groot stofwolk agtervolg hom en hy verdwyn heeltemal daaragter.Skilpad stap maar voetjie vir voetjie aan.Hy is baie rustig en glimlag vir homself.Hasie dink toe dat hy genoeg tyd het om nou eers ‘n bietjie te rus en ‘n bietjie te eet.Hy gaan lê uitgestrek in die koelte van ‘n groot boom en begin knibbel aan die smaaklike, vars, groen grassies wat daar naby hom groei. Dit smaak heerlik, dink hy, en lê agteroor.Hy lê so lekker dat hy insluimer en vergeet van Ou Skilpad.Skilpad is bult-op en bult-af.Hy kyk nie regs nie en ook nie links nie.Hy hou net aan.Uiteindelik is hy twee tree van die wenstreep.Dis toe dat Hasie wakker skrik en onthou!Hy spring soos ‘n weerligstraal daar weg, maar te laat!Skilpad is oor die wenstreep!Al die diere juig en klap hande vir die wenner.”Jy sien”, sê Skilpad, “dit is waar wat hulle sê: HOE MEER HAAS, HOE MINDER SPOED. Jy het gedink jy is vinniger as ek en toe het jy te gerus geraak.”Skilpad stap weg met ‘n glimlag wat nou nog breër is.

Read Full Post »


On this link HERE you can download Peter Rabbit MP3-stories for free! The link will open in a new window

We recently visited the Lake District and in particular, the western area, where you can see the purple-pinkish spot at Cockermouth. We stayed in an apartment at Mockerkin, just about 7 miles from Cockermouth. See my entry about Cockermouth here:https://chessaleeinlondon.wordpress.com/2008/08/30/i-wandered-lonely-as-a-cloud/ and about Mockerkin here….https://chessaleeinlondon.wordpress.com/2008/09/06/mockerkin/. For my South African readers reading here…I know it’s funny to say “miles”, but in England, all distances are in miles, which was a ‘surprise‘ to us, as we are used to kilometers and the metric system in South Africa. I grew up with the metric system, but they try to keep the Imperial System in England….sort of part of “tradition”.

On this map you can see whereabouts  the farm of Beatrix Potter is…the other purple spot at Hawkshead. It’s also at “Near Sawrey”…we travelled about an hour from where we stayed to Hill Top farm. You have to buy a timed ticket. We went really very early, bought our ticket -for 5 past 12. You can choose your time, but we didn’t as we wanted to go as early as possible…..so we had just more than an hour to wait. To while the time away, we were doing some sightseeing. They don’t allow many people to go in at any one time and they’re very strict. If your ticket says 5 past 12, you can’t try to slip in at 3 min past 12…ask me!! lol! You have to wait till they call the time your ticket says!  On the map you will also see a spot at Carlisle…and that will be my next stop with a next entry…as we visited Hadrian’s Wall there. The remains are actually more near to Brampton…which is near Carlisle. Just south of Cockermouth you will see Whitehaven, a coastal town and it has a historical ‘story’ too. I’ve got some great images which I took there, Whitehaven has an American “connection”. If you’re curious, you can go and read about it…I will upload images about it later.

This image was taken in front of Hill Top farm

Part of the house, as there were many visitors, it was difficult to take a complete picture without any visitors. We were not allowed to take any pictures from the inside of the house, but I have images from “The tale of the Roly Poly pudding”….and if you visit the house, you are given this book and as you wander through the house, you can look at images in the book and the house too, as Beatrix Potter was an illustrator herself, you will see how perfectly she illustrated her books. In particular this tale, the setting was Hill Top farm! I also have a link where you can read the complete story online.

Front door

Part of the house that is not accessible to tourists. A farmer lives here and I think he looks after the farm too. Beatrix extended the original house, but it was asked in her testament that this part will not be accessible to tourists.

hmm…think you know what this is…this was taken a few meters away from the front door..

Samuel Whiskers! The title of this tale is…”The Tale of Samuel Whiskers or the Roly Poly pudding.” Of course you can’t leave this place without a little book and I bought myself this very tale as it has images that will remind me of the house…as the setting of this tale is this house!

Read the complete story here on this link.


‘Tea time at Hill Top ‘ by..Stephen Darbishire – Image: visitcumbria.com/amb/hilltop.htm

This piece of art gives you a great idea of what the kitchen looks like. I love it!

Beatrix Potter was born on 28 July 1866 in South Kensington, London. She lived a lonely life at home, being educated by a governess and having little contact with other people. She had many animals which she kept as pets, studying them and making drawings.

Her parents took her on three month summer holidays to Scotland, but when the house they rented became unavailable, they rented Wray Castle near Ambleside in the Lake District. Beatrix was 16 when they first stayed here. Her parents entertained many eminent guests, including Hardwicke Rawnsley vicar of Wray Church, who in 1895 was to become one of the founders of the National Trust.

His views on the need to preserve the natural beauty of Lakeland had a lasting effect on the young Beatrix, who had fallen in love with the unspoilt beauty surrounding the holiday home.

For the next 21 years on and off, the Potters holidayed in the Lake District, staying once at Wray Castle, once at Fawe Park, twice at Holehird and nine times at Lingholm, by Derwentwater, famous now for its rhododendron gardens. Beatrix loved Derwentwater, and explored Catbells behind Lingholm. She watched squirrels in the woods, saw rabbits in the vegetable gardens of the big house. She made many sketches of the landscape. They still kept in touch with Rev Rawnsley, who after 5 years at Wray, moved to Crosthwaite Church just outside Keswick.

Rawnsley encouraged her drawings, and when back in London Beatrix made greetings cards of her pictures, and started a book. Rawnsley encouraged her to publish, and eventually Frederick Warne published ‘The Tale of Peter Rabbit’ in 1902. Her third book, ‘Squirrel Nutkin’ had background views based on Derwentwater, Catbells and the Newlands Valley. Fawe Park featured in ‘The Tale of Benjamin Bunny’.

In 1903 Beatrix bought a field in Near Sawrey, near where they had holidayed that year. She now had an income from her books, Peter Rabbit having now sold some 50000 copies. In 1905 she bought Hill Top, a little farm in Sawrey, and for the next 8 years she busied herself writing more books, and visiting her farm. In 1909 she bought another farm opposite Hill Top, Castle Farm, which became her main Lakeland base. Seven of her books are based in or around Hill Top. Tom Kitten and Samuel Whiskers lived there. Hill Top is still as it was then, and is now the most visited literary shrine in the Lake District.

Beatrix Potter married William Heelis, a solicitor in Hawkshead, in 1913. Then started the next stage in her life, being a Lakeland farmer, which lasted for 30 years. The office of William Heelis is now the National Trust’s ‘Beatrix Potter Gallery’.

In 1923 she bought Troutbeck Park Farm, and became an expert in breeding Herdwick sheep, winning many prizes at country shows with them. Beatrix continued to buy property, and in 1930 bought the Monk Coniston Estate – 4000 acres from Little Langdale to Coniston – which contained Tarn Hows, now Lakeland’s most popular piece of landscape.

In 1934 she gave many of her watercolours and drawings of fungi, mosses and fossils to the Armitt Library in Ambleside.

When she died on 22 December 1943, Beatrix Potter left fourteen farms and 4000 acres of land to the National Trust, together with her flocks of Herdwick sheep. The Trust now owns 91 hill farms, many of which have a mainly Herdwick landlord’s flock with a total holding of about 25000 sheep. This was her gift to the nation, her own beloved countryside for all to enjoy. Beatrix was the first woman to be elected president-designate of the Herdwick Sheepbreeders’ Association, which continues to flourish.
Read more on this link…
http://www.visitcumbria.com/bpotter.htm

Beatrix Potter bought Hill Top in 1905 with the royalties from her first few books, written at her parents home in London, but inspired by her annual holiday visits to the Lake District. She visited as often as she could, but never for more than a few days at a time, sketching the house, garden, countryside and animals for her new books.

After she bought the house, she busied herself writing more books, and visiting her farm. In 1909 she bought another farm opposite Hill Top, Castle Farm, which became her main Lakeland base.

Beatrix wrote many of her famous children’s stories in this little 17th century stone house. Characters such as Tom Kitten, Samuel Whiskers and Jemima Puddleduck were all created here, and the books contain many pictures based on the house and garden.

Beatrix bought many pieces of land and property in and around Sawrey, including the Old Post Office, Castle Cottage and a number of small farms. In 1913, aged 47, she married William Heelis in London and moved to Lakeland, living at Castle Cottage which was bigger and more convenient than Hill Top.

When she died in 1943, she left Hill Top to the National Trust with the proviso that it be kept exactly as she left it, complete with her furniture and china.
http://www.visitcumbria.com/amb/hilltop.htm

Roly Poly pudding–from uktvfood.co.uk

Ingredients
200g plain flour
pinch of Salt
1 tbsp Baking powder
115g suet
50g light brown sugar
150ml water
5 tbsp Jam, warmed
2 tbsp Milk
1 tbsp demerara sugar
custard, to serve

Method 1. Set the oven to 200°C/gas 6. Lightly grease a baking sheet.

2. Sift the flour with the salt and baking powder.

3. Stir in the suet and sugar.

4. Add enough water to bind to a stiff but not sticky dough.

5. Roll the dough out on a floured surface, until it is about 5mm thick.

6. Spread with warm jam, leaving a border of 1 cm around each side.

7. Roll up loosely and pinch at the ends.

8. Place on the prepared baking sheet and brush with milk. Sprinkle with Demerara sugar.

9. Bake for 30 to 40 minutes.

10. Serve hot with custard.

Part one


Part two


Part three

AddThis Social Bookmark Button

Read Full Post »

Image:kyotojournal.org

Jakkals trou met Wolf se vrou! Wie van julle sê dit nog!?

Today is a cooler day than a few days ago, every now and then there’s a few makhulu sized drops..oh, if you don’t know what makhulu means…it means quite biggish… lol! also…makhulu is a Xhosa-word which means Grandma and that’s where the word comes from…  I’ve also thought that it’s only South Africans having this “myth” about the animals getting married when it rains while the sun shines! Here is a short version of the story….Jackal fell in love with the Wolf’s wife and he wanted to marry her. The animals in the animal kingdom knew of course it can not take place, as they are not suppose to be together as Wolf’s wife is Jackal’s godmother!  So, they talked to Mother nature and asked her to stop-spoil-the wedding day! When it was the big day, Mother Nature let it rain on this day, which was a  sunny day and the wedding couldn’t continue! hehe..

From Wikipedia:

A sunshower is an unusual meteorological phenomenon in which rain falls while the sun is shining . These conditions often lead to the appearance of a rainbow, if the sun is at a low enough angle. The term “sunshower” is used in the United States, Canada, Australia, New Zealand, Ireland and parts of Britain, but is rarely found in dictionaries . Additionally, the phenomenon has a wide range of sometimes remarkably similar folkloric names in cultures around the world . A common theme is that of trickster animals, or the devil, getting married, although many variations of parts of this theme exis.

Animals
In South African English, it is referred to as a “monkey’s wedding,” a loan translation of the Zulu umshado wezinkawu, a wedding for monkeys . In Afrikaans, it is referred to as jakkalstrou, jackals wedding, or also As jakkals trou met wolf se vrou, meaning “when the jackal marries the Wolf’s wife.”
In Hindi and Bengali, it is also called “the jackal’s wedding.”
In Arabic, the term is “the rats are getting married” .
Bulgarians speak of bears marrying .
In Korea, a male tiger gets married.
In various African languages, leopards are getting married.
One animal, the fox, crops up all over the world[citation needed], from Kerala to Japan (Japan also refers to it as ‘Kitsune (the fox) takes a bride,’) to Armenia; there’s even an English dialect term, “the foxes’ wedding,” known from the south west of England. In Calabria, it is said that “when it rains with sun, the foxes are getting married.”

 Other variations
In Polish, the saying is that “when the sun is shining and the rain is raining, the witch is making butter.” For Filipinos, “elves are getting married”, or “tikbalang” (half-horse, half-men) and a “kapre” are getting married, while in Spain it is witches, and in Greece it is the poor.

In Lithuanian, the phenomenon is described as “orphans’ tears,” where the sun is the grandmother drying those tears. In Russian, it’s “mushroom rain,” as such conditions are considered favorable to growing mushrooms. In Russian it is also often referred to as “слепой дождик”, which literally translates as “blind rain”.

In the United States, particularly the South, a sunshower is said to show that “the devil is beating his wife.” In German, the variation is “Wenn’s regnet und die Sonne scheint, so schlägt der Teufel seine Großmutter: er lacht und sie weint,” or “When it’s raining and the sun shines, the devil is beating his grandmother: he laughs and she cries.” Similar phrases occur in Hungary and Holland. A regional variant from Tennessee is “the devil is kissing his wife. — Wikipedia —

 

Image: Wikipedia

http://en.wikipedia.org/wiki/Sunshower

 Our changeable weather!!!

Picture taken about 2:45 this afternoon!

Picture taken 15:20!

Iemand al gehoor van hierdie sindroom!! hahaha ….O.G.A.A.T.S. SINDROOM —Ouderdom Geaktiveerde Aandag Afleibare Teenwoordigheids Sindroom!

Book Time! The Wolf who cried Boy!

This book is so funny! I guess you know this story, but it’s much more funnier than “The Boy who cried Wolf”!

Spreekwoorde in Afrikaans:

Hy’s a tweegatjakkals!

Jakkals verander van hare maar nie van snare nie – ‘n skelm mens verander uiterlik maar nie innerlik nie.

Read on this link Afrikaans/English Wolf-and-Jackal-stories

https://chessaleeinlondon.wordpress.com/2008/07/12/wolf-and-jackal-stories/

Troetelwoorde vir ogilvie douglas
(’n bosbouer van ’n nedersetting by Grabouw
het op ’n reëndag met sy mongoolkind op sy
skoot gesit)

kyk oggeliefie druppeldou
jakkals trou met wolf se vrou
ag die stomme wêreld wou
dat jy my kind sou wees
my kind hier in ons eie dorp
agter die bosrug van grabouw
my droomoogkind
met jou oophangmond
wat kwyl
soos heuningdruppelsdou
kyk daar’s druppels op jou mou
kyk daar’s druppels teen die ruit
o oggeliefie douglas
elke druppel is ’n sonnetrou
dit reën
jou pa kan nie vandag
sy boom gaan kap
o nooit volprese God
wat ook oor wurms
wag moet hou
seën die oggeliefiekind van my
en my sy pa
en daar sy maltrapma
o oggeliefie druppeldou
o jakkals trou met wolf se vrou

Uit: Sprokkelster
Marlene van Niekerk

AddThis Social Bookmark Button

Read Full Post »

wolf en jakkals

T O Honiball


T O Honiball

Thomas Ochse Honiball was born on 7 December 1905 in Cradock. He attended school in Stellenbosch and did drawings for the school magazine. He studied architecture at the University of Cape Town (until 1926). In 1927 he continued to study commercial art in Chicago, where he was introduced to American cartoons. On his return to Cape Town in 1930 he worked in advertising and later as freelance caricaturist and cartoonist. From 1936 he worked for Nasionale Pers newspapers and in 1941 took over from DC Boonzaier as political caricaturist.

T.O. Honiball married Iona Boesen in 1934. They had four children.
Iona died in 1971. Honiball was married to Essie de Villiers – Dreyer in 1973. (Essie Honiball)
He retired in 1974 and held his first one man exhibition in Pretoria in the same year.
He continued to sketch political caricatures until 1978.

In 1977 he donated his Honiballiana – collections to Stellenbosch University and the National Library Museum (NALN – Nasionale Afrikaanse Letterkundige Museum en Navorsingssentrum) in Bloemfontein. In 1985 he bestowed his collection of political caricatures to the Nasionale Pers.
1986: Foundation of TO Honiball-Promosies
T.O. Honiball died on 22 Februarie 1990 in Montagu.

Source: HERE…and read on WIKIPEDIA more about him.

Image: http://farm1.static.flickr.com/78/247418341_9131adefc8.jpg?v=0

English readers: There’s an English story at the end of this post for you….! Do enjoy!

On this next link you can read about Afrikaans stories and there are some PDF’s to download about Stories/poems – in Afrikaans, mostly for use by teachers or parents doing homeschooling. The link will open in a new window.

https://chessaleeinlondon.wordpress.com/2008/09/26/storietyd-storytime/

Afrikaans Children’s stories are loaded with stories written about Wolf and Jackal. You can say It’s part of our culture…and almost our history. If you’re an Afrikaans speaking child and you don’t know about Wolf and Jackal-stories – written by PW Grobbelaar, you definitely have a H-U-G-E gap in your upbringing…and your culture… I can’t even think that it would happen, only if you’re now living in another country, yes, that’s possible…but then it’s your parents’ fault if you don’t know about these stories! In these stories, Jackal always plays the joke on Wolf….. We have the most wonderful stories about Wolf and Jackal and the most wonderful people to bring these stories alive to us and our children. One such a person was Dana Niehaus. Sadly, he passed away more than ten years ago…and we’re lucky to have his son, Danie! Danie is a singer and he’s got that wonderful personality his dad had too.  I’ve got a cd with some of these Wolf and Jackal stories where his dad tells those stories and would like to upload one favourite here later today. I just LOVE his way of retelling these stories. I used these stories with my grade 3 children in listening skills activities and they used to laugh more than they’d listen, so we all listened the story out first, laughed ourselves to bits and then the second time we sat with straight faces…- even though it was a bit hard – to listen to the story again…I’ve found a couple of stories on the internet…the source is at the bottom of this post…do enjoy them on the audio files too… luckily these stories are also in many other languages available! and they always have the most wonderful illustrated images and TO Honiball was one of the best to illustrate these books……...ok…now in Afrikaans…Ek hoop julle geniet hierdie stories en ek het gewonder, is daar enige Afrikaanssprekendes in die buiteland wat hulle tuis Afrikaans leer…ek sal graag van jou wil hoor as jy hier lees en jy een van hulle is…
Hier is een van Dana Niehaus se vertellings : Jakkals wil mos jok…van ‘n Bollie-plaat. Gepraat van “Bollie”…dis so jammer dat Huisgenoot die Bollie verander het na Bobo!! waar gaan die lewe heen!! ons arme kinders het net lief geword vir Bollie…en nou moet ons hoor dat Bollie nie meer bestaan nie! Bollie was so DEEL van onskultuur“…!! Further down in this post you will find more audio stories.

Jakkals en Wolf is honger


Audio file: Jakkals vertrou sy eie vrede nie

Jakkals vertrou sy eie vrede nie…
Die Mooiste Afrikaanse Sprokies
uitgesoek en oorvertel deur
PIETER W. GROBBELAAR

JAKKALS VERTROU SY EIE VREDE NIE
Op ‘n oggend snuffel Jakkals tussen ‘n klompie bome rond, toe hy Hoenderhaan op ‘n hoë tak gewaar.
“Môre, my liewe Haan,” groet hy vriendelik.
“Môre, Jakkals,” groet Haan. “En waar stap jy dié tyd van die oggend nog rond?”
“Ek soek ‘n bietjie ordentlike geselskap,” sê Jakkals vinnig. “Maar dis nie lekker om so kop in die lug te staan en praat nie. Kom sit liewers hier by my.”
“O nee,” antwoord Hoenderhaan. “Ek ken jou streke. As ek naby jou kom, eet jy my op.”
“Nog nooit nie!” roep Jakkals uit. “Het jy dan nie gehoor nie? Daar is vrede in Afrika onder al die nasies.”
“Koe-ke-le-koe!” lag Haan.
“Hoekom lag jy?” vra Jakkals.
“Nee, ek lag sommer vir al jou stories,” antwoord Haan. “En dan lag ek vir my eie storie ook.”
“Wat se storie is dit?” vra Jakkals.
“Gisteraand het Wildehond my bekruip,” vertel Haan. Toe moes ek die bome in vlug. Nou is Boer met sy honde op pad om my te soek. Ek kan hulle al sien aankom.”
“Nou ja, dan groet ek maar eers,” sê Jakkals skielik haastig.
“Hoekom wil jy al loop Jakkals?” vra Haan. “Ons gesels nou eers lekker. Jy is tog seker nie bang vir die honde nie. Daar is mos vrede in Afrika.”
“O ja,”‘ antwoord Jakkals, “maar die vraag is of die onnosele honde daarvan weet.” En hy draf vinnig weg.

Sop

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies
uitgesoek en oorvertel deur
PIETER W. GROBBELAAR

Die Boesmans het die dierewêreld fyn deurgekyk. Daarom is Leeu vir hulle die sterke, Wolf soos Hiëna dikwels genoem word ‘n wreedaard, en Jakkals ‘n lafhartige bedelaar.

Wolf het ‘n ver pad geloop om by sy broer te gaan kuier. Nou is hy honger en dors. In die veld kry hy Leeu wat aan ‘n sebra lê en eet. ‘n Entjie weg sit Jakkals vir ‘n bietjie oorskiet en wag.

Naand, Leeu,” sê Wolf vriendelik.

“Mmm,” sê Leeu, en hy kraak ‘n murgbeen oop.

Wolf gaan op sy hurke sit. “Hoe lyk dit, nooi jy my dan nie om ‘n stukkie saam te eet nie?”

“Ja, ja!” sê Jakkals gretig.

“Bly stil!” sê Wolf, en Jakkals gee ‘n paar tree pad.

“Nee,” sê Leeu, en hy skeur aan die boud se sagte vleis.

“Net so ‘n bietjie soppies om op te lek,” vra Wolf. “Ek is baie dors.”

“Ek lek my eie sop,” sê Leeu.

“Net ‘n ou murgbeentjie om af te eet,” soebat Wolf.

“Dè, vat dan!” sê Leeu, en hy gooi vir Wolf die been wat hy nou net self droog gesuig het.

“En wat van my, Leeu ? ” vra Jakkals met ‘n huilstem.

“Trap!” sê Leeu, en hy mik met sy voorvoet.

Jakkals verskuif nog ‘n entjie verder weg.

Wolf vat die been, en hy kou daaraan asof hy tog te lekker kou, en
hy suig daaraan asof daar baie te suig is. Toe staan hy op. “Baie dankie, Leeu,” sê hy. “Ek sal sulke vriendelikheid nie vergeet nie. Kom eet gerus môreaand ‘n bietjie sop by my.

“Dankie, ja,” sê Leeu, en hy lek al klaar sy lippe af, want hy weet Wolf se maats is dood as dit by sop kook kom.

“Dankie, ja!” sê Jakkals asof Wolf hom ook genooi het, en hy gaan lek die droë been af wat Wolf laat agterbly het.

Agter die bultjie kom Wolf op ‘n volstruis af. Dis net vere en voete, en toe begin Wolf weglê. Die stuk wat oorbly, sleep hy saam huis toe. “Eet julle maar die vleis, ” sê hy vir sy vrou en kinders. “Laat bly net die bene vir my.”

Die volgende dag sit Wolf twee potte op die vuur vir die volstruissop. Die een pot haal hy betyds af om koud te word, maar die ander pot hou hy kookwarm.

Dis ook nie te lank nie, of hier kom Leeu aan met Jakkals op sy spoor. “Hoe lyk dit met daardie sop waarvan jy gepraat het, Wolf?” vra Leeu.

“Ja, hoe lyk dit met die sop?” vra Jakkals.

“Kom sit maar hier in die ry,” sê Wolf, en hy beduie waar sy vrou en kinders al wag.

Vrou Wolf hou haar mond oop, en Wolf gooi in, maar dis van die koue pot s’n. So gaan hy van kind tot kind, en hulle drink tog te lekker. Maar toe hy by Leeu en Jakkals kom, skep hy twee bekers van die vuurwarm sop uit.

“Maak wyd oop!” sê hy, en hulle maak so.

Toe gooi hy.

Leeu wil nog sluk, toe spu hy al dat die sop met so ‘n wye boog staan. “Sjoe, vriend Wolf,” sê hy kortasem, “maar jou sop is vandag darem kwaai.”

“Dis van ‘n volstruis se bene,” sê Wolf. “Dié voël kan mos so kwaai skop. Wil jy nog ‘n bietjie hê?”

“Nee, dankie,” sê Leeu, “ek dink ek loop maar weer.”

En Jakkals? Hy kan nie insluk nie, want dis te warm. En hy kan nie uitspu nie, want hy is te bang vir Wolf. Daarom sit hy so met die trane wat oor sy wange loop. Maar toe Leeu wegdraf, draf hy saam, en hy maak sy mond agter ‘n bossie leeg. En nou nog as Jakkals so in die maanskyn wag dat Leeu klaar moet eet, en hy dink aan daardie sop, dan begin hy sommer van nuuts af huil.

Luister maar mooi.

“Kwaai sop!” tjank Jakkals. “Volstruissop! Volstruissop met ‘n skop!”

Vat hom Jakkals!

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies
uitgesoek en oorvertel deur
PIETER W. GROBBELAAR

VAT HOM, JAKKALS!
Deur hul aanraking met mekaar, het die sprokies van die verskillende rasse so vermeng dat ‘n mens soms nie weet waar die Boesman storie ophou en die Hottentot invloed begin nie om van die invloed van wit en swart mense nie eens te praat nie. Maar die belangrikste bly die verhaal self.
i. Ryperd
Jakkals is kwaad vir Hasie, want hy het stories by vrou Jakkals gaan aandra, en nou het sy haar man die huis belet. Maar Hasie het baie planne. Op ‘n dag hoor hy Jakkals suutjies in die paadjie draf. Toe gaanhy in die bossies en kreun.
“Ha! nou het ek jou, Haas,” sê Jakkals, en hy wil net spring, maar Hasie antwoord met ‘n swak stem: “Vat my maar, Jakkals. Ek is te siek om te vlug. Tel my op jou rug, dan dra jy my huis toe.”
En Jakkals dink dis glad nie so ‘n slegte plan nie. Nou sal sy vrou sommer weer vir hom goed word as hy met ‘n lekker stuk haasvleis daar aankom. Jakkals laat loop in die paadjie af, en Hasie moet net klou.
Jakkals, Jakkals!” roep hy later, “Die vlieë pla baie. Pluk tog vir my ‘n taaibostakkie dat ek hulle kan wegjaag.”
“Ai, jy is lastig,” sê Jakkals, en hy gaan pluk maar.
Toe hulle nog van ver af na Jakkals se huis toe aankom, staan sy vrou al op die stoep om te kyk wat haar man hier kom soek. “Vrou, vrou!” roep Jakkals. “Ek het vir jou ‘n lekker vet haas gebring.”
Maar kyk, nou sit Hasie regop, en die pyne is skielik uit sy lyf, en die taaibostak is ‘n lat. “Vrou, vrou!” koggel hy Jakkals. “Ek het vir jou ‘n lekker vet jakkals gebring!” En die lat gesels oor Jakkals se blaaie, en Jakkals bokspring en galop. Toe wip Hasie van sy rug af en verdwyn lag lag in die bossies.
“Nee, so ‘n treurige man wil ek nie hê nie,” sê vrou Jakkals. “Waar het jy al van ‘n jakkals gehoor wat hom deur ‘n haas laat ry? Maak dat jy wegkom hier voor my oë!”

ii. Die Byekerk
Hasie hardloop na die berg se kant toe, en daar sien hy ’n bynes diep in ‘n klipskeur. “Ai!” sê Hasie:
Lekker is lekker,
en goed is goed
en die beste lekker
is heuningsoet!”
En Hasie druk sy kop diep in die skeur om die nes by te kom, maar hy het nie geweet dat Jakkals al weer spoorsny nie. Hy sit nog so, toe Jakkals hom aan die hakskeen gryp. “Ha! nou het ek jou, Haas,” sê Jakkals, en hy wil hom sommer sy tande laat proe.
Maar Hasie het klaar geskrik en ver gedink. “Sjuut, Jakkals,” sê hy. “Kan jy nie hoor my vriende hou kerk nie?”
“Waar?” vra Jakkals nuuskierig.
Hier in die klipskeur,” sê Hasie. “Ai, hulle sing tog te pragtig!”
“Laat ek hoor, sê Jakkals, en hy druk sommer in. Dan trek hy sy kop weer uit en sê: “Nee wat, hulle kan nie sing nie. Dis net brom brom brom, al op dieselfde wysie.”
Hulle is seker moeg,” sê Hasie. “Steek ‘n bietjie ‘n stok daar by die voordeur in dat hulle weet ons is hier. Dan moet jy hoor.”
En Jakkals gryp ‘n stok, en hy werskaf in die klipskeur rond, en toe druk hy sy kop in om goed te luister.
Nee kyk, dit was ‘n sonde. Die bye mors met Jakkals; hulle verniel hom; hulle steek hom byna dood. Hy spring om en hardloop, maar die bye het nie tyd nie. Dis net zoem tjiek! “Eina!” Zoem tjiek! Zoem tjiek! Zoem tjiek! “Eina! Eina! Eina!”
Hasie lê soos hy lag. Hy rol soos hy lag. Hy maak hom eintlik seer. Nee, Jakkals sal hom nie gou weer pla nie.

iii. Vat Hom, Jakkals!
Maar Hasie is glad te gerus. Sing sing in die paadjie. Wirts warts om die bossies. Kyk nie waar hy loop nie; trap nie waar hy kyk nie. Woep! daar sit hy. Jakkals het voëlent aan ‘n stomp gesmeer en dit in die paadjie neergesit. Hasie spook, maar hy sit al hoe vaster. Hy ruk en pluk en skree.
Jakkals kom tussen die bossies uit. “Ha! nou het ek jou, Haas!” sê hy. Sy lippe is nog altyd skeef geswel van die bysteke sodat dit lyk asof hy nie kan ophou lag nie.
Hasie word stil. Ja, jy het my, Jakkals,” sê hy. “Nou kan jy my maar opeet. Dis net jammer om so dorstig te sterwe. Ek was juis op pad rivier toe.”
“Nee, ons kan ‘n bietjie gaan drink,” sê Jakkals, wat hom heeltemal droëtong gehardloop het om die strik vir Hasie reg te kry. Hy pluk Hasie los van die voëllym af, gooi hom oor sy skouer en stap af na die drinkplek toe.
Ai, hoe stil en blink is die water nie. Jakkals laat sy kop sak om te drink. Maar kyk die ongeskik! Hierdie ander jakkals druk sommer sy snoet tussenin. “Gee pad!” brom Jakkals.
“Wat is dit nou, Jakkals?” vra Hasie agter sy skouer.
Kyk self,” sê Jakkals, en hy sit hom neer. En: “Staan soontoe!” sê hy vir die ander jakkals wat hom al weer beskou.
Hasie sien dadelik dat Jakkals met sy eie weerkaatsing baklei, maar hy sê niks nie.
“Loop weg hier!” sê Jakkals vir die derde maal, en hy wys tande, maar die waterjakkals wys terug.
Moenie so met jou laat speel nie!” roep Hasie. “Kyk hoe staan daardie ander dier se mond soos hy jou uitlag. Vat hom, Jakkals!”
Toe Jakkals gryp, gryp die ander jakkals ook. Toe Jakkals duik, is hulle doems! al twee binne in die water. Toe Jakkals verdwyn, is alles weg.
“Ha ha ha!” lag Hasie:
Kwaai is kwaai,
en kwaai se voet:
ou Jakkals soek
sy eie bloed!”
En toe Jakkals hangstert uit die water klim, sing Hasie al ver in die paadjie af.

Audio file: Vat hom Jakkals!

Antjie Somers

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies
uitgesoek en oorvertel deur
PIETER W. GROBBELAAR

ANTJIE SOMERS
As paaiboelie het Antjie Somers geen gelyke in Afrikaans nie. “Oppas vir Antjie Somers. Hy sal jou in sy groot sak stop!” is ‘n dreigement wat baie geslagte kinders soet gehou het. “Hy“, ja, want Antjie Somers was natuurlik eintlik ‘n man. Hier volg een van die talle maniere waarop die verhaal vertel word.
Andries Somers was ‘n voorman onder die Strand se vissers. Wie kon soos hy ‘n treknet vasvat? Wie ‘n spaan met hom laat sak? Nee, niemand nie. En dapper! Waar iemand in gevaar gekom het, was Andries Somers eerste by. Nes ’n see-eend kon hy swem, en talle drenkelinge het hy land toe gebring as die ander al lankal moedverlore was.
Maar afguns is daar altyd, en skoorsoek is g’n kuns nie. Eendag op die strand pak ‘n klomp vissers hom. Andries laat nie met hom speel nie. Hulle kantel voor sy vuiste. Maar een bly te stil lê waar sy kop ‘n klip gevang het. Andries moet vlug, anders hang die mense hom dalk op. Hy kry ‘n sisrok van sy suster. Hy bind ‘n kopdoek om. Hy haak ‘n mandjie oor sy arm. Toe kies hy koers, diep na die binneland.
Op ‘n plaas agter die berge gaan verhuur hy hom. En hy werk weer soos net hy kan. Van die voordag staan hy bak tot dit laat word in die aand. Wingerd spit of pars of mis ry maak nie saak wat hulle doen nie. Andries Somers word die voorman op die plaas.
Maar die afguns het ore en ‘n storie baie tonge, en voor lank skinder die mense kliphard onder mekaar.
“Vertel ons,Andries, van die sisrok wat jy in jou huis wegbêre,” por die ene.
“En die kopdoek, Andries Somers ? Of is jou naam dalk eintlik Antjie?” pla ‘n ander.
Antjie Somers! Antjie Somers!” koggel hulle.
Andries Somers laat sy kop sak, en hy maak of hy nie hoor nie, want naderhand kom daar weer nuwe rusie. Maar die derde dag toe kan hy hul geterg nie meer verduur nie. Daardie aand pak hy sy bondel, en hy maak dat hy daar wegkom.
Nooit weer keer Andries terug nie. Nêrens slaan sy spoor weer uit nie. Hy het soos ‘n gees verdwyn.
Maar al meer vertel die kinders wat saans teen die berg gaan hout soek van ‘n ou vrou wat hulle verjaag.
“Sy het ‘n rooi kopdoek,” sê een kind.
Sy het ‘n sisrok met groot strepe.”
“Sy het ‘n lang mes.”
“En ‘n mandjie.”
“En ‘n streepsak oor haar skouer.”
“Sy wil ons vang en in haar sak prop!” kerm hulle.
En die grootmense skud kop. “Dit is daardie Antjie Somers,” sê hulle onder mekaar.
Andries Somers raak vergete: dapper Andries, flukse Andries, Andries wat altyd kon voorvat. Maar een storie word al luider en geslagte lank herhaal: “Antjie Somers! Antjie Somers, Antjie Somers gaan jou vang!”

Audio file: Antjie Somers

Source: http://www.logoslibrary.eu/pls/wordtc/new_wordtheque.w6_start.doc?code=196&lang=af
This next story….comes from this site…:
http://students.ou.edu/F/Christine.R.Frederiksen-1/Mythology%20Story%20Two.html

Once upon a time there was a Wolf and a Jackal walking down the road that led to town. As they were walking, they found a wagon on the side of the road. The Jackal and the Wolf decided to see what was in the barrels that were on the wagon. They couldn’t believe their eyes! It was butter.
So the Wolf and the Jackal sat there for a moment just looking at their discovery. They couldn’t figure out how to get those big barrels off the wagon and take them home. They talked about it and decided that the Wolf would go to the front of the wagon and play dead. Then when the farmer loaded his body in the wagon and drove off, he would quickly roll one of the barrels off the wagon. The Jackal would go hide in the tall grass and wait.
The farmer came back and saw the Wolf lying on the ground in front of the wagon. He took his donkey whip and whipped the Wolf a couple times to make sure that he was “dead”. He then picked up the Wolf and put him in the wagon.
(Their plan was really working. I bet that whip really hurt the wolf. Sometimes when people are naughty they get spankings. I one time got spanked with some bamboo. I will never be naughty again).
When the farmer started driving away, the Wolf pushed the barrel off the wagon and up ran the Jackal. He took the barrel to the side of the road. A few minutes later, the Wolf jumped off the wagon and made his way back to the barrel and the Jackal. The wolf couldn’t wait to dig into the butter. He was so hungry, but the Jackal insisted that they wait. He told that Wolf that fresh butter will make you die if you eat it. He told him that they would have to let it get ripe. The Wolf was so disappointed. They then made their way back home, excited about what they had found.
Well a few days later the wolf couldn’t keep his mind off the barrel of butter, so he ran to the Jackals house and asked, “is the butter was ripe yet?” The Jackal replied, “Umm, to tell you the truth, Wolf, my wife just had a baby. We named him Good Start. I am more worried about getting him baptized than I am about the butter. Why don’t you come back by in a couple of days and then we will check on the butter.” The wolf agreed and went on his way.
(Did you know that the Jackal was really in his house eating all the butter? His wife really didn’t have a baby).
A few days later the Wolf ran to the Jackal’s house. He was pounding on the door. The Jackal came running to see who it was. “Oh, Wolf, you scared me to death. I thought I was being robbed,” said the Jackal.
The Wolf replied, “I want to go check on the butter and I want you to come!” The Jackal snarled back, “Well, I have some bad news. My wife just gave birth to two more sons, so I am off to get them baptized. We named then First Hoop and Bottom of the Barrel.” The Wolf was even more mad and he was more hungry for the butter. The Jackal promised that tomorrow they could go get the butter.
That night the Wolf couldn’t sleep because he was so excited. The Jackal had been waiting for him when he got there. They ran to the barrel only to find that the butter was gone. The Jackal blamed the Wolf and the Wolf blamed the Jackal for eating all the butter and not sharing. They began to fight. The Wolf was much bigger than the Jackal and could win the fight easily. The Jackal screamed to stop the fight. He made a suggestion about how they could find out who ate the butter. He said, “We will both go lie on those rocks and take a nap. The sun will make us warm and we will sweat out the butter. When we awake from the nap we will see who has butter on him.” The Wolf that this was a great plan because he knew he hadn’t eaten any of the butter.
(Did you know that you really can’t sweat out butter?).
Well, the Jackal really didn’t sleep. He just lay there waiting for the Wolf to go to bed. He then ran over to put the rest of the butter on the Wolf’s body. A few minutes later the Wolf woke up and looked at the Jackal. They looked at each other and the Wolf had butter everywhere. The Wolf knew that he really hadn’t eaten any butter, but the Jackal insisted that he had. The melting butter around his mouth proved it. The Jackal was so mad they didn’t speak for days….The End.

Tyl Uilspieël Storie

Uilspieёl neem die dorp op horings

Op ‘n dag sê Tyl vir sy ma: “Ek gaan op ‘n tou loop soos hulle in die sirkus doen.”Wat makeer jou?” vra sy ma, verskrik .“Jy sal afval en jou nek breek.”

“Nee Ma, ek oefen lank reeds in die geheim op ons solder om op ‘n tou te loop. As ek dan ook boonop soos ‘n hanswors aantrek, en grappies maak, sal ek twee keer soveel geld maak.”

“En as jy afval?” vra sy ma benoud.

“Toemaar Ma, ek sal nie val nie, vir die veiligheid sal ons ‘n matras onder sit. Ek het reeds vir my maats belowe om môre vir hulle ‘n vertoning te lewer. Ek gaan ‘n tou bokant ons venster vasmaak, en dan weer oorkant die straat aan die bure se huis.”

“Ag Tyl, waarom is jy tog so stout?” sug sy ma, Maar hy steur hom nie aan haar nie. Hy het die tou gespan en daarop geklim.

As hy maar geweet het van die plan wat die bure in die mou gevoer het, het Tyl dit sekerlik nooit gewaag nie. Omdat hulle vir hom kwaad was oor die poets wat hy hulle vroeër gebak het, het hulle ‘n plan beraam om hom in eie munt terug te betaal.

Net toe Tyl op die tou op sy een been gaan staan en sy arms uitsteek om sy balans te behou, sny die bure se kinders skielik die tou af en daar tuimel hy neer. Gelukkig het hy op die matras geval, maar vir dae lank kon hy skaars sit of loop. Terwyl hy daar op die matras op sy rug lê, het hulle hom lekker uitgelag en gespot. Uilspieël het gemaak of hy hulle nie hoor nie, maar in die stilligheid het hy gedink: “Toemaar, ek sal julle terugkry.”

‘n Paar dae later kondig hy aan dat hy op die mark ‘n tweede vertoning gaan gee. Die dorp se mense is almal daar om die pret te aanskou. Uilspieël se vriende kom almal hand gee en sê met ‘n spotlaggie: “Ons hoop dat dit hierdie keer beter met jou sal gaan.”

“O, julle gaan verstom staan oor al die wonderlike toertjies wat ek vandag gaan uithaal,” belowe die voornemende koorddanser. “Maar voor ek begin, moet julle my help. As die toeskouers elkeen hul linkerskoene uittrek en vir my aangee, sal ek vandag sorg vir heerlike pret.”

Ewe onnosel voldoen die mense aan sy versoek en kort voor lank het Tyl ‘n hele klomp skoene bymekaar. Hy ryg hulle almal met ‘n tou aanmekaar en klim bo-op een van die hoë pale waaraan die tou vasgemaak is. Hy gaan sit op die paal en waai vrolik vir die mense.

“Toe nou,” skree die toeskouers ongeduldig. “Begin nou met jou grappies. Hoekom het ons dan ons skoene vir jou gegee?”

“O, ek wil hulle eers sit en bekyk,” skreeu Uilspieël bo van die paal af. “Hier is ou Ryk Soul se flentertoiings wat al seker honderd maal versool en gelap is. Dit is ‘n skande vir so ‘n ryk man. Hierdie blinkleer stewel behoort seker aan Fanie Fyntrap. Ek wonder of hy al ooit daarvoor betaal het.”

Een vir een bekyk hy die skoene soos ‘n bobbejaan. Die toeskouers word al kwater vir hom. Elkeen is doodbenoud dat sy skoen aan die beurt sal kom. “Ons was gekke om ons skoene vir die mannetjie te gee”, dink hulle.

Maar Tyl geniet homself gate uit. “Aan wie sou hierdie skeefgetrapte, slordige ou stewel behoort?” skreeu hy. “Tog nie aan Meester nie? Wat moet die skoolkinders van hom dink? En hierdie skoentjie met die fyn spitsneusie? Hoe sou Ellie Platvoet ooit haar breë platannas daarin kry?”

“Gee terug ons skoene!” skreeu die toeskouers woedend.

“Dê, vat julle toiings!” sê Uilspieël meteens, en hy laat die skoene soos reën op die mense val.

Almal koes en elkeen probeer weer om sy eie skoen in die hande te kry. Dit tel op en pas aan vir ‘n vale. Een ruk ‘n skoen uit die ander se hande. Hulle skel en raas en slaan onder mekaar dat die stof so staan. Die hele markplein is in rep en roer.

Maar wat doen Uilspieël? Hy sit daar bo-op die paal en hou sy maag vas soos hy lag. “’n Mooier konsert sou ek nooit kon gee nie!” skreeu hy. “Julle behoort my te betaal. Ek het lanklaas soveel pret gehad.”

Eers nadat almal terug is na hul huise, het Uilspieël vinnig van die paal afgeklim en die hasepad gekies na sy eie huis voordat die ander seuns hom in die hande kon kry.

Deur iets van die skoen te sê, het Uilspieël eintlik iets van die persoon gesê aan wie die skoen behoort. Stem julle saam dat ons haarstyle en kleredrag dinge van onsself verklap? [Source: cnx.org]

AddThis Social Bookmark Button

Read Full Post »

 


ISBN:0798139021
Herman Charles Bosman
Publisher:Human & Rousseau

 We read this book during secondary school and I loved these stories of “Oom Schalk Lourens”…”oom” means “uncle”… I think I should get myself this book again! I know I have one…packed away…very old copy…my dad used to go around at bookshops…when he was young…think I take after him in that way…lol! 

Herman Charles Bosman was one of South Africa’s best (yeah, I know I always call the story writers and poets the “best”…because I try to focus on the best if not the “very” best! lol)… classical story writers….read on Wiki about him… see you later…

Herman Charles Bosman (February 3, 1905 – October 14, 1951) is the South African writer widely regarded as South Africa’s greatest short story writer. He studied the works of Edgar Alan Poe and Mark Twain, and developed a style emphasizing the use of irony. His English-language works utilize primarily Afrikaner characters and point to the many contradictions of Afrikaner society in the first half of the twentieth century.

Bosman was born at Kuilsrivier, near Cape Town to an Afrikaner family, although he was raised with English as well as Afrikaans. While Bosman was still young, his family moved to Johannesburg where he went to school at Jeppe High School for Boys in Kensington. He was a contributor to the school magazine. When Bosman was sixteen, he started writing short stories for the national Sunday newspaper (the Sunday Times). He attended the University of the Witwatersrand submitting various pieces to student’s literary competitions.

Upon graduating, he accepted a teaching position in the Groot Marico district, in an Afrikaans language school. The area and the people inspired him and provided the background for all his best known short stories; the Oom Schalk Lourens series and the Voorkamer sketches. The Oom Schalk Lourens series features an older character with that name. the Voorkamer series are similarly all set in the Marico region.

During the school holidays in 1926, he returned to visit his family in Johannesburg. During an argument, he fired a rifle at his stepbrother and killed him.

Bosman was sentenced to death and moved to Death row at the Pretoria Central Prison. He was reprieved and sentenced to ten years with hard labour. In 1930, he was released on parole after serving half his sentence. His experiences formed the basis for his semi-autobiographical book, Cold Stone Jug.

He then started his own printing press company and was part of a literary set in Johannesburg, associating with poets, journalists and writers, including Aegidius Jean Blignaut. Needing a break, he then toured overseas for nine years, spending most of his time in London. The short stories that he wrote during this period formed the basis for another of his best-known books, Mafeking Road.

At the start of the Second World War, he returned to South Africa and worked as a journalist. He found the time to translate the Rubaiyat of Omar Khayyam into Afrikaans.
Read
HERE on Wikipedia…more about him…

Herman Charles Bosman’s best-loved stories about the Marico District are published here for the first time in the form intended by the author. This text of Mafeking Road – edited by Craig MacKenzie – is the first to appear from the original versions, with an introduction and notes on the texts.

Bosman’s storyteller figure Oom Schalk Lourens takes us into the world of the concertina-player who leaves the Marico for fame and glory; the girl who returns from finishing school to dazzle and dupe the Marico yokels; the Boer War soldier with a tragic story to tell about his son; the legendary leopard of Abjaterskop; the man who kills his wife and buries her under the dung floor of his voorkamer …

Jealousies, hatreds, loves and betrayals – the entire range of human emotions are laid bare in a manner at once humorous and satirical, romantic and ironic. Mafeking Road reveals to us a world quaint and distant … and yet powerfully familiar.

Herman Charles Bosman, who died of a heart attack in 1951, is one of South Africa’s most famous story-tellers. This is a classic collection of his short stories. As a person he had a unique way of seeing life, an intense excitement that he managed to convey in his stories. His books are pre-eminent in the field of South-African literature.
Read on THIS SITE more and you can view more books written by him in English as well as in Afrikaans.
You can order the book HERE from Kalahari.net….


Please click HERE to visit the Groot Marico on your next trip…this is HC Bosman-world…and read about Patrick Mynhardt…
Patrick Mynhardt was the Honory Life President of the HC Bosman Literary Society.

If you like this, you’d also like…

(for the witty teller of folk-tales:

-Mark Twain, “The Celebrated Jumping Frog of Calaveras County” (1867) and other sketches and stories.

-Sholom Aleichem, Tevye’s Daughters, and other stories (c.1905-1916).

-O.Henry, Heart of the West (1907).

Click on THIS LINK to read more….

AddThis Social Bookmark Button

Read Full Post »

“Two Frogs” is a fantastic book. I want to share this book today and by doing this, do my “good deed” for today! I love books, even more, children’s books! I’m slowly busy building up a library! I used this book with great success during Philosophy lessons… Firstly, the pictures in this book…just look how stunning! Doesn’t it convey a lot, only by looking at it! That’s why children’s books fascinate me, you get outstanding illustrations and lifelong messages. This book is definitely one of those which you would buy and have different uses for, when teaching. I’m going to copy a few lines from the book…and the images support the text just brilliantly!

—Once there were two frogs sitting on a lily pad in the middle of a large pond. One of the frogs was holding a stick. “What’s that for?” asked the other frog. “For protection,” said the frog with the stick. “This stick is to beat off the dog.”
“What dog?” said the other frog, quickly looking over his shoulder. “I can’t see a dog. There is no dog!” “Not now there isn’t, not at this moment,” replied the frog with the stick. “But what if a dog should come swimming across the pond and try to eat us up? Better be safe than sorry.” The other frog was puzzled. “But no dogs ever come swimming in the pond,” he protested. “At least I’ve never seen one. In fact I can’t even remember seeing one on the edge of the pond. And why would a dog want to come swimming in the pond anyway? They’re not so fond of swimming as us frogs, you know.”

Now, by looking at the pics, you can imagine what happened…I put questions forward to 9 year old children e.g. Should we always be prepared? Should we always think about all the “what ifs”? Is it ridiculous thinking the worst might happen? Why would you want to be prepared for the worst? What do you need to be well prepared? What do you see as “the worst”? How else can we prepare us for the “worst”? This book lends itself to numerous questions and at least an hour’s discussion with children. One of the “what ifs” in this book really happened at the end! That was the dog…but the frogs were already gone and not there to see the dog…

If you want to leave your point of view about these questions, it would be well received!


Image: frogsonice
Please click HERE to read a story about two frogs..do enjoy

Read Full Post »

 

true_size_africa_map

Africa is a continent – not a country. The true size of Africa.

Edit August 2019 – many of the previous links to different cultures are now dead links and I had to spruce up this entry of more than 10 years ago!

On this next link, you will find the following ethnic groups: Ndebele, Pedi, San, Shangaan, Venda, Xhosa and Zulu. This link is a great link as there are pictures and a substantial amount of information. Use the drop-down menu to the left of the page.

http://www.krugerpark.co.za/africa_ndebele.html

The Zulu people.

The Zulu are the largest ethnic group in South Africa. They are well known for their beautiful brightly coloured beads and baskets as well as other small carvings.

The Zulu believe that they are descendants from a chief from the Congo area, and in the 16th century migrated south picking up many of the traditions and customs of the San who also inhabited this South African area. During the 17th and 18th centuries many of the most powerful chiefs made treaties and gave control of the Zulu villages to the British. This caused much conflict because the Zulu had strong patriarchal village government systems so they fought against the British but couldn’t win because of the small strength they possessed. Finally, after much of the Zulu area had been given to the British the Zulu people decided as a whole that they didn’t want to be under British rule and in 1879 war erupted between the British and the Zulu. Though the Zulu succeeded at first they were in 6 months conquered by the British who exiled the Zulu Kings and divided up the Zulu kingdom. In 1906 another Zulu uprising was lead and the Zulu continue to try to gain back what they consider to be their ancient kingdom.

The Zulu believe in a creator god known as Nkulunkulu, but this god does not interact with humans and has no interest in everyday life. Therefore, most Zulus interact on a day to day level with the spirits. In order to interact with the spirits the Zulu must use divination to interact with the ancestors. All misfortune is a result of a evil sorcery or offended spirits, nothing just happens because of natural causes.

The Zulu are practically divided in half with about 50% living in cities and engaging in domestic work and another 50% working on farms.  

 

On this link HERE you can read about African tribes/groups and their culture and festivals/art/language/wildlife/etc. The link will open in a new window.

Nét Khoisan uniek
ELSABÉ BRITS
24/04/2008 08:03:28 PM – (SA)

DIE Khoisan het aan moederskant (mDNS) die oudste oorlewende takke van die menslike stamboom in hul genetiese samestelling behou.

Dit blyk ook dat die Khoisan tussen 90 000 en 150 000 jaar gelede van die res van die wêreld se bevolking geskei en oor ’n tydperk van duisende jare na Suidelike Afrika gemigreer het – in ’n enkele lang reis. Hulle het tot 40 000 jaar gelede hier in genetiese isolasie geleef.

Dié internasionale, omvattendste opname tot nou toe rakende Afrika se mitochondriese DNS (mDNS word net van ’n ma na al haar kinders oorgedra) is gisteraand deur die Genografiese Projek bekend gemaak.

Die span navorsers het oor die wêreld heen gereis om die mDNS van 624 mense van inheemse bevolkings te versamel om insig te kry oor die vroeë demografiese geskiedenis van die eerste moderne mense. Daar is gevind dié vroeë groepe van Homo sapiens was klein en geïsoleerd van mekaar.

 

Ndebele women…image: Kruger2Canyon

Ndebele woman…image: Kruger2Canyon

A traditional Nama Hut..Image: stripedmouse.com/site1_4_1.htm

Nama woman…Image: stripedmouse.com/site1_4_1.htm

Read more here: http://www.stripedmouse.com/site1_4_1.htm

zulumen

Zulu men demonstrating fighting

zulubeadworkers

Zulu bead workers

Zulu woman busy weaving

Zulu woman busy weaving

Zulu hut

Zulu hut

zuluhutinside

Inside the Zulu hut

zuluwoman

Zulu woman in traditional clothes

Last 6 images can be found here: http://www.fiveupfront.com/fuf/pictures/2006africa/2006africa.php

Looking for FOLKLOREfollow the link for Xhosa Folklore. The link will open in a new window.

Patterns and colours used to paint houses/homes

Beautiful art

Basotho Cultural Village [google-image]

Ndebele houses

Zulu warriors – image:history of South Africa

 

AddThis Social Bookmark Button

Read Full Post »

afrikaans-2

Meer Afrikaanse stories op hierdie volgende link asook boeke wat aanbeveel kan word. Die link sal in ‘n nuwe venster oopmaak.
https://chessaleeinlondon.wordpress.com/2008/09/26/storietyd-storytime/

Hierdie stories het ek in ‘n “Zip”-lêer eendag iewers van ‘n webbladsy afgelaai, ek kan nie eers meer onthou waar nie. In elk geval, ek blog dit omdat dit kosbare stories is van een van ons fantastiese skrywers, Pieter W Grobbelaar. Geniet dit!

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies

uitgesoek en oorvertel deur

PIETER W. GROBBELAAR

ANTJIE SOMERS

As paaiboelie het Antjie Somers geen gelyke in Afrikaans nie. “Oppas vir Antjie Somers. Hy sal jou in sy groot sak stop!” is ‘n dreigement wat baie geslagte kinders soet gehou het. “Hy”, ja, want Antjie Somers was natuurlik eintlik ‘n man. Hier volg een van die talle maniere waarop die verhaal vertel word.

Andries Somers was ‘n voorman onder die Strand se vissers. Wie kon soos hy ‘n treknet vasvat? Wie ‘n spaan met hom laat sak? Nee, niemand nie. En dapper! Waar iemand in gevaar gekom het, was Andries Somers eerste by. Nes ’n see-eend kon hy swem, en talle drenkelinge het hy land toe gebring as die ander al lankal moedverlore was.

Maar afguns is daar altyd, en skoorsoek is g’n kuns nie. Eendag op die strand pak ‘n klomp vissers hom. Andries laat nie met hom speel nie. Hulle kantel voor sy vuiste. Maar een bly te stil lê waar sy kop ‘n klip gevang het. Andries moet vlug, anders hang die mense hom dalk op. Hy kry ‘n sisrok van sy suster. Hy bind ‘n kopdoek om. Hy haak ‘n mandjie oor sy arm. Toe kies hy koers, diep na die binneland.

Op ‘n plaas agter die berge gaan verhuur hy hom. En hy werk weer soos net hy kan. Van die voordag staan hy bak tot dit laat word in die aand. Wingerd spit of pars of mis ry maak nie saak wat hulle doen nie. Andries Somers word die voorman op die plaas.

Maar die afguns het ore en ‘n storie baie tonge, en voor lank skinder die mense kliphard onder mekaar.

“Vertel ons,Andries, van die sisrok wat jy in jou huis wegbêre,” por die ene.

“En die kopdoek, Andries Somers ? Of is jou naam dalk eintlik Antjie?” pla ‘n ander.

“Antjie Somers! Antjie Somers!” koggel hulle.

Andries Somers laat sy kop sak, en hy maak of hy nie hoor nie, want naderhand kom daar weer nuwe rusie. Maar die derde dag toe kan hy hul geterg nie meer verduur nie. Daardie aand pak hy sy bondel, en hy maak dat hy daar wegkom.

Nooit weer keer Andries terug nie. Nêrens slaan sy spoor weer uit nie. Hy het soos ‘n gees verdwyn.

Maar al meer vertel die kinders wat saans teen die berg gaan hout soek van ‘n ou vrou wat hulle verjaag.

“Sy het ‘n rooi kopdoek,” sê een kind.

“Sy het ‘n sisrok met groot strepe.”

“Sy het ‘n lang mes.”

“En ‘n mandjie.”

“En ‘n streepsak oor haar skouer.”

“Sy wil ons vang en in haar sak prop!” kerm hulle.

En die grootmense skud kop. “Dit is daardie Antjie Somers,” sê hulle onder mekaar.

Andries Somers raak vergete: dapper Andries, flukse Andries, Andries wat altyd kon voorvat. Maar een storie word al luider en geslagte lank herhaal: “Antjie Somers! Antjie Somers, Antjie Somers gaan jou vang!”

————-

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies

uitgesoek en oorvertel deur

PIETER W. GROBBELAAR

DIE HEKS VAN HEXRIVIER

Hierdie mooi, eg Afrikaanse sprokie is ‘n goeie voorbeeld van ‘n verhaal wat waarskynlik rondom die naam van ‘n bepaalde plek ontstaan het.

Elise was ‘n mooi meisie. In die hele vallei het geeneen soos sy gewoon nie. Maar ongelukkig het sy aan hoogmoed gely. As die jong mans by haar kom kuier, het sy net haar neus opgetrek en gesê: “Eendag sal die mooiste en beste en fluksste jong man my kry.”

Op ‘n dag kom Flip met sy sweetvos by die plaas aangery. Dit is goed om hom te hoor lag. Hy is mooi om na te kyk. Vir werk is hy nie bang nie. Toe weet Elise: dis die jong man vir wie sy gewag het. Maar sy is nog hoogmoedig. “Gaan pluk vir my die bloedrooi disa wat op die hoogste krans groei,” sê sy. “Dan sal ek weet dat jy my liefde werd is.”

“Ek gaan,” sê Filip.

Flip klim en klim, en soos hy klim, sing hy.

Flip klim en klim met ‘n lag.

Flip klim tot hy tussen die kranse kom. Daar ver op ‘n rotspunt wat oor die diepste afgrond hang, blom die rooi disa.

“Nou gaan ek jou pluk,” sê Flip. “My bruid wag vir my.”

Maar toe hy vooroor buk, krummel die klippe onder sy voet. Hy gryp, maar dis net die disa wat hy beetkry. Hy stort met die blom in sy hand na benede.

Toe Elise van Flip se dood hoor, breek haar hart. “Filip! Filip!” snik sy, maar dit is te laat. Filip! Filip!” huil sy, maar dit help nie meer nie. “Filip! Filip!” roep sy, en sy klim die berg in na die plek toe waar die bloedrooi disa gestaan het.

Toe sy die geknakte blomsteel sien en die spore van Filip se val, kan sy nie meer nie. Filip! Filip!” sug sy en sak inmekaar. En die afgrond gryp haar soos hy Flip gegryp het, en sy val haar te pletter.

En nou nog, vertel die mense, kan jy haar daar sien dwaal. Dis net ‘n skim wat van haar oor is. Haar geroep is ‘n suggie wind. Maar sy kan nie rus vind nie. Elke maanlignag kom sy weer om na haar Filip te soek, al sal sy hom nooit kry nie.

“Dis haar verdiende loon, sê die mense. “Haar hoogmoed het ‘n jong man se lewe gekos. Sy is ‘n heks!”

So het die mooiste jong meisie van die vallei die Heks van Hexrivier geword.

—–

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies

uitgesoek en oorvertel deur

PIETER W. GROBBELAAR

WOLF LEER VLIEG

Wolf is moedeloos honger. Elke keer as hy by ‘n dooie dier kom, het Aasvoël lankal die lekkerste vleis afgeëet sodat net die kaal bene vir hom oorbly.

“Ai, Aasvoël,” kla Wolf, “kan jy dan nie vir my sê hoe jy so gou weet as daar iets te ete is nie?”

“Dis maklik, antwoord Aasvoël. “Ek vlieg hoog in die lug en kyk ver oor die aarde uit. Jy kan net tot by die bossies hier voor jou neus sien.”

“Leer my dan ook vlieg,” soebat Wolf.

“Goed,” sê Aasvoël. “Kom klim op my rug, dan kyk jy mooi wat ek doen.”

Aasvoël sprei sy kragtige vlerke, en Wolf meet net vasklou.

“Sien jy, Wolf?” roep Aasvoël toe hulle hoog oor ‘n lap doringbosse sweef. “Dis maklik. Spring nou af en klap met jou bene soos ek met my vlerke.”

Wolf duik deur die lug, maar hoe hy ook al skop en spartel, hy val soos ‘n klip, reg in die doringbosse.

“Eina!” tjank Wolf terwyl hy tussen die klouende takke uitsukkel.

“Laat dit vir jou ‘n les wees!” roep Aasvoël van bo af. “‘n Dier is gemaak om te loop, en ‘n voël om te vlieg. En as diere probeer vlieg, kom daar moeilikheid.”

———-

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies

uitgesoek en oorvertel deur

PIETER W. GROBBELAAR

VAT HOM, JAKKALS!

Deur hul aanraking met mekaar, het die sprokies van die verskillende rasse so vermeng dat ‘n mens soms nie weet waar die Boesman storie ophou en die Hottentot invloed begin nie om van die invloed van wit en swart mense nie eens te praat nie. Maar die belangrikste bly die verhaal self.

i. Ryperd

Jakkals is kwaad vir Hasie, want hy het stories by vrou Jakkals gaan aandra, en nou het sy haar man die huis belet. Maar Hasie het baie planne. Op ‘n dag hoor hy Jakkals suutjies in die paadjie draf. Toe gaan lê hy in die bossies en kreun.

“Ha! nou het ek jou, Haas,” sê Jakkals, en hy wil net spring, maar Hasie antwoord met ‘n swak stem: “Vat my maar, Jakkals. Ek is te siek om te vlug. Tel my op jou rug, dan dra jy my huis toe.”

En Jakkals dink dis glad nie so ‘n slegte plan nie. Nou sal sy vrou sommer weer vir hom goed word as hy met ‘n lekker stuk haasvleis daar aankom. Jakkals laat loop in die paadjie af, en Hasie moet net klou.

Jakkals, Jakkals!” roep hy later, “Die vlieë pla baie. Pluk tog vir my ‘n taaibostakkie dat ek hulle kan wegjaag.”

“Ai, jy is lastig,” sê Jakkals, en hy gaan pluk maar.

Toe hulle nog van ver af na Jakkals se huis toe aankom, staan sy vrou al op die stoep om te kyk wat haar man hier kom soek. “Vrou, vrou!” roep Jakkals. “Ek het vir jou ‘n lekker vet haas gebring.”

Maar kyk, nou sit Hasie regop, en die pyne is skielik uit sy lyf, en die taaibostak is ‘n lat. “Vrou, vrou!” koggel hy Jakkals. “Ek het vir jou ‘n lekker vet jakkals gebring!” En die lat gesels oor Jakkals se blaaie, en Jakkals bokspring en galop. Toe wip Hasie van sy rug af en verdwyn lag lag in die bossies.

“Nee, so ‘n treurige man wil ek nie hê nie,” sê vrou Jakkals. “Waar het jy al van ‘n jakkals gehoor wat hom deur ‘n haas laat ry? Maak dat jy wegkom hier voor my oë!”

ii. Die Byekerk

Hasie hardloop na die berg se kant toe, en daar sien hy ’n bynes diep in ‘n klipskeur. “Ai!” sê Hasie:

“Lekker is lekker,

en goed is goed –

en die beste lekker

is heuningsoet!”

En Hasie druk sy kop diep in die skeur om die nes by te kom, maar hy het nie geweet dat Jakkals al weer spoorsny nie. Hy sit nog so, toe Jakkals hom aan die hakskeen gryp. “Ha! nou het ek jou, Haas,” sê Jakkals, en hy wil hom sommer sy tande laat proe.

Maar Hasie het klaar geskrik en ver gedink. “Sjuut, Jakkals,” sê hy. “Kan jy nie hoor my vriende hou kerk nie?”

“Waar?” vra Jakkals nuuskierig.

“Hier in die klipskeur,” sê Hasie. “Ai, hulle sing tog te pragtig!”

“Laat ek hoor, sê Jakkals, en hy druk sommer in. Dan trek hy sy kop weer uit en sê: “Nee wat, hulle kan nie sing nie. Dis net brom brom brom, al op dieselfde wysie.”

“Hulle is seker moeg,” sê Hasie. “Steek ‘n bietjie ‘n stok daar by die voordeur in dat hulle weet ons is hier. Dan moet jy hoor.”

En Jakkals gryp ‘n stok, en hy werskaf in die klipskeur rond, en toe druk hy sy kop in om goed te luister.

Nee kyk, dit was ‘n sonde. Die bye mors met Jakkals; hulle verniel hom; hulle steek hom byna dood. Hy spring om en hardloop, maar die bye het nie tyd nie. Dis net zoem tjiek! “Eina!” Zoem tjiek! Zoem tjiek! Zoem tjiek! “Eina! Eina! Eina!”

Hasie lê soos hy lag. Hy rol soos hy lag. Hy maak hom eintlik seer. Nee, Jakkals sal hom nie gou weer pla nie.

iii. Vat Hom, Jakkals!

Maar Hasie is glad te gerus. Sing sing in die paadjie. Wirts warts om die bossies. Kyk nie waar hy loop nie; trap nie waar hy kyk nie. Woep! daar sit hy. Jakkals het voëlent aan ‘n stomp gesmeer en dit in die paadjie neergesit. Hasie spook, maar hy sit al hoe vaster. Hy ruk en pluk en skree.

Jakkals kom tussen die bossies uit. “Ha! nou het ek jou, Haas!” sê hy. Sy lippe is nog altyd skeef geswel van die bysteke sodat dit lyk asof hy nie kan ophou lag nie.

Hasie word stil. Ja, jy het my, Jakkals,” sê hy. “Nou kan jy my maar opeet. Dis net jammer om so dorstig te sterwe. Ek was juis op pad rivier toe.”

“Nee, ons kan ‘n bietjie gaan drink,” sê Jakkals, wat hom heeltemal droëtong gehardloop het om die strik vir Hasie reg te kry. Hy pluk Hasie los van die voëllym af, gooi hom oor sy skouer en stap af na die drinkplek toe.

Ai, hoe stil en blink is die water nie. Jakkals laat sy kop sak om te drink. Maar kyk die ongeskik! Hierdie ander jakkals druk sommer sy snoet tussenin. “Gee pad!” brom Jakkals.

“Wat is dit nou, Jakkals?” vra Hasie agter sy skouer.

“Kyk self,” sê Jakkals, en hy sit hom neer. En: “Staan soontoe!” sê hy vir die ander jakkals wat hom al weer beskou.

Hasie sien dadelik dat Jakkals met sy eie weerkaatsing baklei, maar hy sê niks nie.

“Loop weg hier!” sê Jakkals vir die derde maal, en hy wys tande, maar die waterjakkals wys terug.

“Moenie so met jou laat speel nie!” roep Hasie. “Kyk hoe staan daardie ander dier se mond soos hy jou uitlag. Vat hom, Jakkals!”

Toe Jakkals gryp, gryp die ander jakkals ook. Toe Jakkals duik, is hulle doems! al twee binne in die water. Toe Jakkals verdwyn, is alles weg.

“Ha ha ha!” lag Hasie:

“Kwaai is kwaai,

en kwaai se voet:

ou Jakkals soek

sy eie bloed!”

En toe Jakkals hangstert uit die water klim, sing Hasie al ver in die paadjie af.

———

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies

uitgesoek en oorvertel deur

PIETER W. GROBBELAAR

SOP MET ‘N SKOP

Die Boesmans het die dierewêreld fyn deurgekyk. Daarom is Leeu vir hulle die sterke, Wolf soos Hiëna dikwels genoem word ‘n wreedaard, en Jakkals ‘n lafhartige bedelaar.

Wolf het ‘n ver pad geloop om by sy broer te gaan kuier. Nou is hy honger en dors. In die veld kry hy Leeu wat aan ‘n sebra lê en eet. ‘n Entjie weg sit Jakkals vir ‘n bietjie oorskiet en wag.

“Naand, Leeu,” sê Wolf vriendelik.

“Mmm,” sê Leeu, en hy kraak ‘n murgbeen oop.

Wolf gaan op sy hurke sit. “Hoe lyk dit, nooi jy my dan nie om ‘n stukkie saam te eet nie?”

“Ja, ja!” sê Jakkals gretig.

“Bly stil!” sê Wolf, en Jakkals gee ‘n paar tree pad.

“Nee,” sê Leeu, en hy skeur aan die boud se sagte vleis.

“Net so ‘n bietjie soppies om op te lek,” vra Wolf. “Ek is baie dors.”

“Ek lek my eie sop,” sê Leeu.

“Net ‘n ou murgbeentjie om af te eet,” soebat Wolf.

“Dè, vat dan!” sê Leeu, en hy gooi vir Wolf die been wat hy nou net self droog gesuig het.

“En wat van my, Leeu ? ” vra Jakkals met ‘n huilstem.

“Trap!” sê Leeu, en hy mik met sy voorvoet.

Jakkals verskuif nog ‘n entjie verder weg.

Wolf vat die been, en hy kou daaraan asof hy tog te lekker kou, en hy suig daaraan asof daar baie te suig is. Toe staan hy op. “Baie dankie, Leeu,” sê hy. “Ek sal sulke vriendelikheid nie vergeet nie. Kom eet gerus môreaand ‘n bietjie sop by my.

“Dankie, ja,” sê Leeu, en hy lek al klaar sy lippe af, want hy weet Wolf se maats is dood as dit by sop kook kom.

“Dankie, ja!” sê Jakkals asof Wolf hom ook genooi het, en hy gaan lek die droë been af wat Wolf laat agterbly het.

Agter die bultjie kom Wolf op ‘n volstruis af. Dis net vere en voete, en toe begin Wolf weglê. Die stuk wat oorbly, sleep hy saam huis toe. “Eet julle maar die vleis, ” sê hy vir sy vrou en kinders. “Laat bly net die bene vir my.”

Die volgende dag sit Wolf twee potte op die vuur vir die volstruissop. Die een pot haal hy betyds af om koud te word, maar die ander pot hou hy kookwarm.

Dis ook nie te lank nie, of hier kom Leeu aan met Jakkals op sy spoor. “Hoe lyk dit met daardie sop waarvan jy gepraat het, Wolf?” vra Leeu.

“Ja, hoe lyk dit met die sop?” vra Jakkals.

“Kom sit maar hier in die ry,” sê Wolf, en hy beduie waar sy vrou en kinders al wag.

Vrou Wolf hou haar mond oop, en Wolf gooi in, maar dis van die koue pot s’n. So gaan hy van kind tot kind, en hulle drink tog te lekker. Maar toe hy by Leeu en Jakkals kom, skep hy twee bekers van die vuurwarm sop uit. “Maak wyd oop!” sê hy, en hulle maak so.

Toe gooi hy.

Leeu wil nog sluk, toe spu hy al dat die sop met so ‘n wye boog staan. “Sjoe, vriend Wolf,” sê hy kortasem, “maar jou sop is vandag darem kwaai.”

“Dis van ‘n volstruis se bene,” sê Wolf. “Dié voël kan mos so kwaai skop. Wil jy nog ‘n bietjie hê?”

“Nee, dankie,” sê Leeu, “ek dink ek loop maar weer.”

En Jakkals? Hy kan nie insluk nie, want dis te warm. En hy kan nie uitspu nie, want hy is te bang vir Wolf. Daarom sit hy so met die trane wat oor sy wange loop. Maar toe Leeu wegdraf, draf hy saam, en hy maak sy mond agter ‘n bossie leeg. En nou nog as Jakkals so in die maanskyn wag dat Leeu klaar moet eet, en hy dink aan daardie sop, dan begin hy sommer van nuuts af huil.

Luister maar mooi.

“Kwaai sop!” tjank Jakkals. “Volstruissop! Volstruissop met ‘n skop!”

———-

Die Mooiste Afrikaanse Sprokies

uitgesoek en oorvertel deur

PIETER W. GROBBELAAR

JAKKALS VERTROU SY EIE VREDE NIE

Op ‘n oggend snuffel Jakkals tussen ‘n klompie bome rond, toe hy Hoenderhaan op ‘n hoë tak gewaar.

“Môre, my liewe Haan,” groet hy vriendelik.

“Môre, Jakkals,” groet Haan. “En waar stap jy dié tyd van die oggend nog rond?”

“Ek soek ‘n bietjie ordentlike geselskap,” sê Jakkals vinnig. “Maar dis nie lekker om so kop in die lug te staan en praat nie. Kom sit liewers hier by my.”

“O nee,” antwoord Hoenderhaan. “Ek ken jou streke. As ek naby jou kom, eet jy my op.”

“Nog nooit nie!” roep Jakkals uit. “Het jy dan nie gehoor nie? Daar is vrede in Afrika onder al die nasies.”

“Koe-ke-le-koe!” lag Haan.

“Hoekom lag jy?” vra Jakkals.

“Nee, ek lag sommer vir al jou stories,” antwoord Haan. “En dan lag ek vir my eie storie ook.”

“Wat se storie is dit?” vra Jakkals.

“Gisteraand het Wildehond my bekruip,” vertel Haan. Toe moes ek die bome in vlug. Nou is Boer met sy honde op pad om my te soek. Ek kan hulle al sien aankom.”

“Nou ja, dan groet ek maar eers,” sê Jakkals skielik haastig.

“Hoekom wil jy al loop Jakkals?” vra Haan. “Ons gesels nou eers lekker. Jy is tog seker nie bang vir die honde nie. Daar is mos vrede in Afrika.”

“O ja,”‘ antwoord Jakkals, “maar die vraag is of die onnosele honde daarvan weet.” En hy draf vinnig weg.

AddThis Social Bookmark Button

Read Full Post »

Huberta’s Journey…..

Ek’s gek oor hierdie Seekoei-verhaal. Die storieboek is ook in Afrikaans verkrygbaar en maak seker jy kry hom in die hande, want ek dink hy gaan dalk uit druk gaan oor ‘n paar jaar. Ek weet net ek was baie gelukkig om hom in Afrikaans te kon kry! Maar Engels is ook seker net so goed, solank jy hom kry! Hierdie boek verleen hom ook tot die gebruik in Kuns! en kinders kan hul eie lekker seekoei-stories skryf na hul Huberta s’n gehoor het! Op een van die links hieronder kan jy ook lees oor ander bekende seekoeie. Geniet die Buffalocity-link, want daar is oulike inligting oor Huberta! en die museum ook!

  Huberta: the wandering star of the Eastern Cape

One of King William’s Town’s most famous residents is Huberta the hippo. In November 1928, for reasons known only to herself, Huberta began a long trek from St Lucia in Zululand to the Eastern Cape. For three years, she took a 1 600km wandering path southwards and her adventures captured the imagination of the nation and the world.
Huberta was not shy of strangers – she crossed roads and railroads and visited towns and cities. She ate her way through parks, gardens and farms and trampled over golf courses. Wherever she went, there followed journalists, photographers, hunters – and the interest of thousands of people. She became quite famous and her story appeared in South Africa’s newspapers, as well as international publications such as Punch and the Chicago Tribune.

The press, thinking she was a male hippo, nicknamed her Hubert. Later, when it was discovered that Hubert was in fact a female, she was renamed Huberta.

During her journey through what was then Natal (now called KwaZulu-Natal), Huberta settled in the lagoon at the mouth of the Mhlanga River. She seemed to enjoy her new home, and visitors would throw fruit, sugar cane and other titbits to her.

A decision was made to move Huberta to the Johannesburg Zoo and a team set out to capture her. However, Huberta evaded capture in a classic comic-book scenario: journalists fell into mud pools in their efforts to interview her and she chased photographers up trees. But, as her status grew, the Natal Provincial Council decided to declare her royal game and it became illegal to catch or hunt her.

Once her idyllic life in the pool had been disturbed, she continued to travel southwards. She walked on to one of Durban’s beaches, and amused holidaymakers when she swam in the sea and sauntered along the beach. She trampled over the elite Beachwood Golf Course and arrived uninvited to a party at the Durban Country Club, ambling along the veranda as partygoers danced.

She went from there to the Umgeni River. She reached mythical status, with Zulus allegedly convinced that she had some connection to King Shaka because of the time she had spent in one of his former sacred pools. Xhosas honoured her as the spirit of a great chief who had returned to the world to seek justice for his people.  Read on this link more!

Update: January 2014: The first two links are broken, these links were my original sources. The 3rd and 4th links are new links for you to read about Huberta.

1. http://www.buffalocity.gov.za/visitors/huberta.stm

2. http://www.keiskammafriends.com/articles/huberta_garson.htm

3. http://www.museum.za.net/index.php/14-fp-roktabs/31-huberta-the-world-s-most-famous-hippo

4. http://eng.hrosi.org/?id=91

Famous Hippos

Book: Huberta the Hiking Hippo

by: Daphne Cox

Picture book for children age: 5-8/9

OOS-KAAP: Swerwer-seekoei kry ’n opvolger
YOLANDÉ HAYWARD
29/05/2008 10:09:01 PM – (SA)

PORT ELIZABETH. – Is dit blote toeval of is daar nou na 80 jaar nóg ’n seekoei met jeukerige voete?


Huberta, die bekende swerwer-seekoei, het in 1928 al wat leef en beef aan die klets gehad toe sy haar “huis” in St. Lucia in KwaZulu-Natal verlaat het en die pad Oos-Kaap toe aangepak het.
Dit blyk dat die seekoei wat vandeesweek op Ballito se strand in Durban gewaar is moontlik in haar vrye voetspore wil volg. Nie net het albei seekoeie se stories in KwaZulu-Natal begin nie, maar dit lyk of al twee ’n liefde vir die branders het. Luidens talle nuusberigte oor Huberta het die media in daardie tyd ook van haar vrye voete te hore gekom en haar eers Hubert gedoop. Dit het egter later aan die lig gekom dat die hy eintlik ’n sy was. Van toe af is sy sommer Huberta genoem. Luidens die Buffalo City-webwerf het haar pad – van sowat 1 600 km – met dié van baie Suid-Afrikaners gekruis. Sy het glo vir ’n wyle in die Mhlangarivier in KwaZulu-Natal gebly, maar toe is daar besluit om haar te vang en na die Johannesburg-dieretuin te neem. Dié planne het haar glo nie beïndruk nie en sy het uit haar vangers se kloue geglip en weer die pad gevat. Volgens die webwerf het die provinsiale regering toe besluit om dit onwettig te maak om Huberta te vang of te jag. Net soos die seekoei op Ballito se strand het Huberta ook ’n besoek aan een van Durban se strande afgelê en sonsoekers daar met oop monde gelaat. Volgens mnr. Garnett Cantor, ­eienaar van die Kraggakamma-wildpark in die Baai, is dit nie ­eienaardig vir seekoeie om in seewater te beland nie.

In 1931 het Huberta die Oos-Kaap bereik, maar dis ook hier waar haar epiese reis en lewe tot ’n einde gekom het. Sy is deur ’n groep jagters by die Keiskammarivier geskiet. Vandag is haar opgestopte seekoeilyf in die Amathole-museum in King William’s Town te sien. Volgens Cantor is swerwer-seekoeie nie ’n vreemde verskynsel nie. “Veral bulle – omdat hulle baie territoriaal is – word partykeer uit hul groepe geskop. Dan vat hulle die pad.” Hy waarsku hoewel Huberta se storie mense betower het, moet dit mense nie blind maak vir die feit dat seekoeie gevaarlik is nie.
Bron: Die Burger

http://www.dieburger.com/Stories/News/Regions/17.0.502052609.aspx

Image: Wikimedia

Hippo-Skull..image: Wikimedia

Die Suid-Afrikaanse boek — wat in Engels geskryf is wat ek onder hande gehad het, se titel is “Huberta’s Journey”…volg hierdie link ook daaroor!
Cecily van Straten is die outeur…volgens hierdie link.
http://www.childlit.org.za/vstraten.html

Image: dinosoria.com/mammifere/sens-huberta


Image: Everypicture.com
http://rpc.technorati.com/rpc/ping

Read Full Post »

The Lion and the Snake

The lion and the snake were fighting. The snake escaped the lion’s claws before the lion could kill it, and fled to the man’s house. The snake begged the man to hide it because the lion was pursuing it. The man hid the snake in his cupboard and the lion never found it, although he searched the house.When the lion had gone, the snake took his leave from the man, saying, “How are good deeds rewarded?” The man said, “Normally good deeds are rewarded with money, but since you have no money, you may give me an animal as soon as you have been successful at hunting.” The snake said, “But do you not know that snakes reward good with evil? I am going to devour you, man!” The man said, “No, no, that isn’t fair. We men always reward good with gratitude and useful goods. Let’s ask the bee first.” The bee said, “I never get any gratitude. Man just takes my honey after having smoked me out of my own house.” The man said, “Let’s ask the mango tree.” The mango tree said, “I never receive thanks. Man takes my fruits, and when I bear no more, he cuts me down and throws me into his fire.” The man said, “Let’s ask the coconut palm.” The coconut palm said, “It is true, good is rewarded with evil. Man takes my nuts, taps my sap, and to cap it all off, he cuts off my leaves for his roof.”The snake said to the man, “You see, now I will eat you.” The man said, “Wait until I have said goodbye to my wife.” The snake agreed and they went to the man’s house. The man said, “Dear wife, the snake is going to eat me, goodbye!” The wife said, “Surely, Mr. Snake, you would like some eggs as a hors d’ouevre?” She took a bag of eggs and held it open for the snake. The snake put in his head to take an egg. The woman pulled the string tight and so caught the snake with its head in the bag. Then she took a knife and cut its throat, saving her husband’s life. But the husband divorced her, for men reward the good women do them with evil.


Image: robartgallery.com

Read Full Post »