Eendag was daar

Eendag was daar drie baie gelukkige katte wat met Juffrou Mollie Smit gewoon het. Op ‘n dag was gryskat bitter ongelukkig. Al die glans was uit sy oë en hy het baie droewig en trietsig gevoel. Selfs die spin in sy keel het stom geword. Die swartkat en gemmerkat het baie bekommerd geraak en gewonder wat hulle kon doen om gryskat weer gelukkig te kry. Juffrou Smit het ‘n sonkol op haar bed gehad wat net skielik verdwyn het! Gryskat het daarvan gehou om in die sonkol te gaan lê. Dadelik het swartkat en gemmerkat begin om die sonkol te soek. Hulle het die huis behoorlik omgekeer, terwyl Juffrou Mollie uit was om inkopies te gaan doen. Kaste se laaie is oopgetrek, tafeldoeke is afgetrek, boekrakke is omgekeer, alles het inmekaar getuimel. Selfs ‘n glasvoël en porseleinbeeldjie van ‘n meisie het afgeval en bo-op ‘n hoop boeke op die mat beland. Hulle het later kombuistoe verskuif en daar gaan soek. Die kombuisgordyntjies was deurskynend en daardeur kon hul sien dat daar niks daaragter was nie. Later was hulle in Juffrou Mollie se slaapkamer en daar het hulle ook ‘verwoesting’ aangerig soos hul gesoek het. Toe sien hul die houtkis, waarin die nuwe teestel gepak was, reg voor die venster! Hulle het die kis bespring en probeer trek en later dit reggekry dat die kis kantel en begin val. Met ‘n gemiaau en ‘n geblaas het hul rondgespring soos hul geskrik het. Toe, met steeds verskrikte oë, sien gryskat Juffrou Mollie se bed raak! Op haar bed het die goue sonkol verskyn! Toe Juffrou Mollie tuiskom, was sy minder beindruk met al die gemors in die huis, maar besef waaroor als gegaan het. Sy het besef dat sy onnosel was om die kas voor die venster te skuif en sodoende die sonkol van gryskat te ontneem! – Die boek is een van my talle Afrikaanse kinderboeke wat ek het. Jenny Seed se boeke kan enige tyd gelees word, dit sal altyd ‘n wenner wees. Die illustrasies in die boek is ook puik, reg op die vlak van die kind wat maak dat die boek ‘n kinderboekwenner is.

Ek was getag deur Toortsie om ‘n ‘storie’ te skryf.Wel, baie stories kan ek skryf en het ek al geskryf. Al daardie stories is sommer net ‘n kort kinderstorie – wat ons almal ken – geen rêrige waarheid skuil daaragter nie en dis meer oor die verbeelding van die kleinkinderkind en om dit te prikkel. My storie gaan eintlik oor iets wat rêrig is. Dit bestaan en alle Suid-Afrikaners is daarby betrokke. Of jy in die land woon of nie. Jy is deel daarvan. Jy kan nooit jouself losmaak daarvan nie en al probeer jy, of al sê jy dat jy nie meer deel is nie, jy bluf jouself. My storie is ook ‘n gryskatstorie. My storie is ook oor ‘n sonkol wat weggeraak het. Almal is huidiglik besig om hierdie sonkol te soek, ek inkluis. Ons krap die plek erger om as wat gemmerkat en swartkat dit gedoen het. Ander katte krap dit nog meer om as onsself, maar ons is almal opsoek na daardie goue sonkol wat al byna 20 jaar weg is. Vir ons almal se onthalwe, hoop ek en glo ek dat daardie sonkol eendag weer sal verskyn. Dit gaan nie gou wees nie, want die verwoesting raak al hoe erger en dit gaan al hoe moeiliker raak om dit te kry, maar tog sal dit uiteindelik gekry word, ons moet net moed hou – soos swartkat en gemmerkat. Dit was vir my uiters hartseer om by die familie te kuier en kennis te neem van alles wat ‘ondergronds’ gebeur in my geliefde vaderland. Ek wil nie hê dat dit moet gebeur nie, maar die verwoesting moet gebeur. Anders kan daardie goue sonkol nie gevind word nie. Ons bly positief, hoop, glo en vertrou. Dis vir my wreed om te verneem wat in ons hospitale aangaan, hoe swakopgeleides pasiënte laat sterf en hoeveel die staat en hospitale moet uitbetaal as gevolg van die swak opleiding en die nalatigheid daarvan. Ek moes aanhoor hoe ongevoelig daar met pasiënte gewerk word, tydens stakings – wat als gebeur het. Ek het gevoel hoe die trane in my oë opwel en kon nie help om van dit weg te pink nie. Skade kan daar gesien word, ‘n lewe word geneem! Wat van die Onderwys, waar die skade nie so direk opsigtelik is nie? Dienste – swak opgeleide treindrywers wat daagliks ongelukke veroorsaak – weereens: mense se lewens is betrokke. Kan die aan bewind nie dink hoe Juffrou Mollie gedink het – hoe onnosel hulle is en wat hulle eintlik aan die land berokken nie? Ek sit soos gryskat met verskrikte oë. Ek kan nog baie meer by my storie aanlas, nog meer en intens hartseer, maar laat ons eerder positief dink, bly en wees. Ek sit ek met my familie hier en tuis, en hoop – vir almal se onthalwe – dat daardie goue sonkol baie vinnig gevind sal word.  Alleenlik dan sal almal – alle kleure van die reënboog ingesluit – gelukkig wees.